ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου έμαθες να αγαπάω και μετά εξαφανίστηκες. Μάλλον τρόμαξες. Δεν περίμενες ότι θα σ αγαπούσα τόσο. Όμως συμβαίνουν και παράξενα πράγματα στον κόσμο, εγώ που στην αρχή δεν ήθελα ούτε να το ακούσω, σ’ αγάπησα σαν να μην υπήρχε αύριο. Και εσύ ικανοποιημένος που κατέκτησες το θήραμά σου και αφού είχες πουλήσει τα καλύτερα κομμάτια του και είχες κερδίσει όσα περισσότερα μπορούσες από αυτό, παράτησες τα απομεινάρια σε μια γωνιά και έφυγες, πήγες να κυνηγήσεις κάτι άλλο. Έπρεπε να το καταλάβω ότι προσπαθούσες να με παραπλανήσεις. Με πλησίασες σιγά σιγά όπως ο κυνηγός το ελάφι. Σου άρεσε που ήμουν όμορφη, έξυπνη, ανεξάρτητη και πιο πολύ σου άρεσε που ήμουν άπιαστη. Το ιδανικό θήραμα για έναν κυνηγό σαν εσένα. Στην αρχή ήμουν απόμακρη κινούμουν στην απέναντι μεριά του δάσους γιατί φοβόμουν ότι θα με σκότωνες. Είχαν περάσει κι άλλοι κυνηγοί πριν από σένα. Όμως ο καιρός περνούσε και εσύ καθόσουν εκεί μες στη μέση χωρίς όπλο και με φώναζες να έρθω κοντά σου. Πέρασε τόσος καιρός που νόμιζα ότι είχες εδραιωθεί σε εκείνη την εικόνα. Ότι είχες βγάλει ρίζες και εσύ σαν όλα τα δέντρα και δε μπορούσες να φύγεις. Ότι οι ρίζες σου ήταν η αγάπη σου για μένα. Και έτσι, άρχισα να σε αγαπώ όπως τα υπόλοιπα δέντρα, μόνο που σ’ αγαπούσα πιο πολύ γιατί ήσουν το δικό μου δέντρο, ήσουν ένας κυνηγός που άφησε τα πάντα για να είναι μαζί μου. Όταν πλησίασα αρκετά είδα ότι τα κλαδιά που είχες βγάλει ήταν ψεύτικα, ο κορμός σου ήταν μια οφθαλμαπάτη. Πριν προλάβω να οπισθοχωρήσω έτρεξες και πήρες το όπλο που είχες αφήσει σε μια κρυψώνα. Έτρεξες γρήγορα. Δεν υπήρχαν ρίζες να σε κρατήσουν. Γελάστηκα, δεν υπήρξαν ποτέ. Με εκτέλεσες εν ψυχρώ και προχώρησες παρακάτω…