ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μάτια μου...Πέρασε η Κυριακή και δεν πρόλαβα να σου γράψω...Είδα τα λυτά σου μαλλιά, δεν μπορώ να αποφασίσω πως τα προτιμώ, ίσως να πεθαίνω και μόνο στην όψη τους, λυτά ή δεμένα.Θα αναζητώ το βλέμμα σου σε κάθε περαστικό και θα ζητώ την αγάπη σου από ανέραστους επιβάτες, αδιάφορους, θλιβερούς, πνιγμένους,και θα ακροβατώ στον πόνο που σε άφησα και σε αυτόν που με αφήνεις, έρωτα που "ανίκατε μάχαν", μικρή πληγή στην άκρη, στο χείος που όλο πάει να κλείσει και όλο εμμονικά πειράζεις με τη γλώσσα σου...Δεν έχω πια να δώσω παρά μόνο σιωπηλές εξομολογήσειςΚαι αν βαθειά τους ακούσεις θα βρεις την αγάπη του κόσμου που κάποτε σου στέρησαπου τώρα σου προσφέρω με γυμνά τα ποδια, περπατώντας από τις Μέκκες ως τις Μεδίνες σου,σε φωτιά και σε νερό και αν είναι μια στιγμή να θυμηθώ και να μυρίσω ξανά το δέρμα σου και τον ιδρώτα στο μέτωπό σου θα χάριζα και την τελευταία ρανίδα από το αίμα μου για να ζήσει μια στιγμή ο κόσμος μια αγάπη σαν αυτη που μου 'χες.Θυμάμαι τα χείλη σου και τη μυρωδιά σου την αγάπη σου που φώτιζε ολόκληρα δωματιασκοτεινά και ξεχασμένακαι την υπομονή σου στην αγαπημένη μου σχζοειδή διαταραχή που τόσο αγάπησα έως που εκανα κομμάτι δικο μουΚαι νόμιζα πως θα είσαι πάντα έκει,πως τίποτα δε θα μας χωρίσει...Και χαθηκες κι εσυμαζί με τα καστανα σου κύματαμαζί με τις άκρες των μαλλλιών σου...