ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιωθω πολυ μονη. Και δεν εννοώ ερωτικά. Νιωθω οτι δε ταυτίζομαι με τις παρέες γύρω μου, γιατί εγω δεν εχω φιλίες βαθιες που να αντεξαν στο χρόνο. Δεν έχω αναμνήσεις από τα "παλιά" με τους ανθρώπους που κάνω παρέα τωρα. Εκεινοι ομως και μεταξύ τους εχουν περιστατικά να μνημονευσουν και κολλητους και κολλητές να παρηγορηθουν. Τους ευχαριστώ για τη συντροφιά τους στους καφεδες κ στα κρασαδικα, όμως θα θελα να ανήκω και εγώ λιγάκι παραπάνω. Ξέρω ότι ζητάω πολλά και λέω στον εαυτό μου ότι απλά χρειάζεται χρόνος για να δημιουργηθουν οι αναμνήσεις, αλλά ένας χρόνος πέρασε και δεν δημιουργηθηκαν αυτοι οι δεσμοί. Σπουδασα σε αλλη πολη έχασα όλες τις παρέες μου από εκεί πλην ενός ατόμου. Εφταιξα και γω εκανα παρα πολλες λανθασμένες επιλογές στη συμπεριφορά μου τόσο σε άτομα που άξιζαν οσο και σε εκεινα που δεν έπρεπε να αναλωσω τοσο χρόνο. Ημουν και με την πρώτη μου σχέση, το πρώτο μου έρωτα τοτε και μάλιστα από απόσταση, οπότε δόθηκα εκεί χωρίς αναστολές και έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Χωρισαμε. 2 χρόνια πανε απο τοτε. Τώρα γύρισα στην πολη μου και η παρέα που εχω είναι άτομα που ήξερα από γυμνασιο λυκειο κ η μια απο το πανεπιστήμιο. Ποτε μου όμως δεν ειχα κολλητη/ο ακομη κ απο το σχολείο. Ημουν από τα ησυχα παιδιά στη ταξη με το ήθος, που λέγανε οι δάσκαλοι και φουσκωναν οι γονείς απο υπερηφάνεια, και τους καλούς βαθμούς. Μπούρδες μπορεί να ήταν καλύτερο να ήμουν "αλάνι" όπως λένε, καλύτερα περναγανε. Εγω κλειστή στον εαυτό μου. Όσο κι αν προσπαθησα να αλλαξω αυτη την εικόνα πάντα με συντροφεύει. Και μη ξεγελιέστε είχα πολλές παρέες στη ζωη μου ως τώρα παντα προσπαθουσα πάντα προσπαθώ, αλλά εχω φθαρεί. Τελικά μήπως τα λάθη μας, μας καθορίζουν; Απλά νιωθω πόνο.