23.9.2013 | 03:26
λειβαδιτης
Ναὶ ἀγαπημένη μου,ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμεγιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουνἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμεὍμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μαςπατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μαςμᾶς σκοτώνουν.Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμεφοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμεφοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μαςφοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰκαὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκιαφοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένηφοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶμᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουννεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.
