ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ότι όταν χάνεις ένα δικό σου πρόσωπο,όσο περνάει ο καιρός φεύγει λίγο λίγο ο πόνος..και μένουν μνήμες,είκονες,μυρωδιές....και πως στην ψυχή σου είναι λες και είναι πάντα εκεί..Σήμερα ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο να σου γκρινιάξω και να με κανακέψεις λίγο.Το κάνω πολλές φορές ξέρεις αυτό,να προσπαθήσω ασυναίσθητα να σου τηλεφωνήσω.Συνήθως τα δευτερόλεπτα που ακολουθούν φέρνουν πόνο αλλά σήμερα έφεραν μνήμες και ήταν λες και ήσουν εδώ..Μετανιώνω που δεν έκανα πολλά πράγματα όπως θα έπρεπε.Και θα έδινα τα πάντα για να σου ζητούσα ένα συγνώμη για όσες φορές δεν ήμουν εκεί.Γιατί ξέρεις?Εσύ ήσουν πάντα εκεί για μένα.Όταν μου κράταγες το μολυβάκι στο χέρι και μου λέγες " έλα να κάνουμε το γραμματάκι μαζί",όταν γυρνούσα από το σχολείο και μου χουχούλιαζες τα χέρια που ήταν παγωμένα..όταν στεναχωριόμουν και χωνόμουν στην αγκαλιά σου και μύριζα το οικείο σου άρωμα και μου λέγες "μη στεναχωριέσαι χρυσάφι μου.."..Θυμάμαι τα μεσημέρια που έπαιζα στο σαλονάκι στην γωνία που την έβλεπε ο ήλιος και εσύ κοιμόσουν στον καναπέ..ξεχνιόμουν εγώ με το παιχνίδι και έκανα διαλόγους με τις κούκλες μου.Εσύ ξύπναγες με κοίταζες και εγώ ντρεπόμουν και σου λεγα επιτακτικά "Γιαγιά ξανακοιμήσου"...Μου λείπεις τρομερά...αλλά θέλω να πω πως είμαι περήφανη που ήσουν γιαγιά μου.Γιατί πέρασες και άφησες ανεξίτηλο το στίγμα σου στον κόσμο.Στις ζωές των ανθρώπων,στην ματιά την δική μου για την ζωή,σε όλα τα μικροπράγματα.σ'αγαπω πολύ...