ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Eκείνο το δεντράκι με τους λεμονανθούς, εκείνες οι ιερές στιγμές, όπου δεν το κρατάς, δεν έχεις περιθώριο άλλο, κόπασαν οι Δαίμονες για λίγο, και ξεχείλισε κι άλλο ένα δάκρυ. Κράτα το, το αποτύπωμα γερά απ' τον καρπό του, κι επίμενε κι άλλο, δεν φαντάζεσαι τι ουράνιο τόξο θα σου ξημερώσει, προκάλεσέ το κι αν θες, ψάξε ολόγυρα να με βρεις κάπου, σε κάτι που δεν σου ξόφλησε, δυο πίνακες ίσως σε κάδρα περήφανα, ένα εσώρουχο που σου παράπεσε δικό μου, τις φωτογραφίες που με φιλάς και σε φιλώ, σκέψου τις βόλτες που δεν έκανες με το παπί μου, τα βίντεο με τα πορνό μας, και τα βίντεο κλιπ τα παράλογα, πήγαινε και συ στην ντάλια, εξηγήσεις να ζητήσεις, ψάξε να βρεις τα τηλέφωνά μου, και όλες μου τις ηλεκτρονικές σελίδες, αν πονάς και σε ματώνει, συνέχισε στις ώρες εκείνες που πείσμωνες που μου είχες τόση αγάπη, τις ώρες που σου σιδέρωνα κάνα δυο πουκάμισα, και σου καθάριζα τα τζάμια, όταν εσύ κι εγώ λειτουργούσαμε σαν ένας, όταν κορόιδευες τους Δαίμονες πως τάχα θα τα καταφέρεις, γύρνα και πιο πίσω, στις βόλτες που σου έκανα με την βάρκα, και γαμώ τους κωπηλάτες, στα βράδια με τα πολλά ποτά και τις αγκαλιές την μία μετά την άλλη, κι ύστερα σκέψου πόσο προσπάθησα μια ιδέα κι εγώ σαν από μηχανής Θεός απ' τους Δαίμονές σου να σε απαλλάξω, κλάψε, γονάτισε, να πιάσεις πάτο, σαν μικρό παιδί κούρνιασε επάνω στο κρεβάτι, σιχτίρισε την τύχη σου, αν σε πόνεσα δεν το 'θελα, νόμισα πως μια χαρά θα τα πήγαινες με ή χωρίς εμένα, αφού δεν θα την πάρεις την απόφαση να αλλάξεις δια παντός την άρρωστη ζωή σου. Τώρα που στέγνωσαν τα δάκρυα, λέω να σφάξω ένα ακόμη λεμόνι, κι ύστερα να πετάξει η ευχή, να 'ρθει κοντά σου, να κλαις με λυγμούς, για σένα, εσένα να γιατρέψεις, λυπάμαι κι εγώ, μα ύστερα από τόσο κλάμα, πάρε φτυαράκι, επινόησε δυο στιβαρά χέρια, καλές αναπνοές και ξεκίνα το σκάψιμο το πιο βαθύ, εκεί έξω στην αυλή σου, σκάβε με λύσσα κι όταν ο λάκκος θα 'ναι αρκετά βαθύς, ρίξε με, θάψε με, θρήνησε, και κλάψε για μια τελευταία φορά, γιατί να το ξέρεις, κι αν δεν το ήξερες, μάθε το, εγώ για σένα έχω προ πολλού πεθάνει.