ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μία από τις καλύτερες μου παιδικές φίλες πριν κάποια χρόνια είχε τροχαίο ατύχημα, όπου σώθηκε δια θαύματος κυριολεκτικά. Σήμερα είναι σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα, την έχουμε μαζί μας σώα και αβλαβή ευτυχώς.Η φίλη μου αυτή δούλευε επί χρόνια μέχρι και πριν κάποιες μέρες πριν το ατύχημα σε καφετέριες ή πωλήτρια, και γενικά ήταν άνθρωπος της δουλειάς. Πλέον για νομικούς λόγους μέχρι να τελειώσει η δίκη του θέματος της, τυπικά δεν επιτρέπεται να εργάζεται. Και αυτό την έχει καταβάλλει τρομερά. Ο αρραβωνιαστικός της μου είχε ζητήσει εμπιστευτικά να την καλμάρω έστω με συζήτηση αν μπορώ γιατί ξεσπάει πάνω του συνέχεια, έχει γίνει εμμονική με το σπίτι και την καθαριότητα επειδή δεν έχει τι να κάνει, έχει φτάσει σε σημείο να της χορηγούν αγχολυτικά λόγω του θέματος της δουλειάς συγκεκριμένα (γιατί η ψυχολόγος της δεν βρίσκει κανέναν άλλο λόγο να αγχώνεται, θεωρεί ότι είναι πλέον καλά και ότι μόνο αυτό την απασχολεί). Ο αρραβωνιαστικός της θέλει να παντρευτούνε, και το θέλει και η ίδια, όμως δεν το προχωράει γιατί λέει δεν θέλει να έχει δική της δουλειά, κι ας βγαίνουν πέρα με τη δουλειά του.Το θέμα είναι πως έχει πολλά χρόνια να βγει στην αγορά εργασίας και δεν μπορεί να καταλάβει ότι επικρατεί πολύ άσχημη κατάσταση όσον αφορά το να βρει κανείς δουλειά. Και το λέω και η ίδια έχοντας αναζητήσει στην πόλη μας (επαρχιακή) δουλειά επί χρόνια. Της το έχω πει με ήπιο τρόπο ότι δεν είναι το ίδιο εύκολο όπως τότε που έβρισκε πιο εύκολα δουλειά, αλλά χωρίς να θέλω να απογοητευτεί. Επίσης μετά το ατύχημα, η μόνη συνέπεια που έχει είναι πολύ ασθενής μνήμη. Της λες κάτι και μετά από λίγο το έχει ξεχάσει. Και αυτό δεν φαίνεται να βελτιώνεται με τα χρόνια. Οπότε, σε θέσεις όπου χρειάζεται ευθύνη και μνήμη π.χ. σε καφετέρια που πρέπει να θυμάσαι έστω και το τι καφέ να φτιάξεις, θα έχει ακόμη και εκεί πρόβλημα. Προχθές το παιδί που έχουν αρραβωνιαστεί, σε κοινή μας έξοδο, ρώτησε εμένα και τον άντρα μου ως φίλους εμπιστοσύνης, τι μπορεί να κάνει για να την κάνει να αισθανθεί καλύτερα. Θέλει να της κάνει επίσημα πλέον πρόταση γάμου και φοβάται μήπως του πει όχι πάλι λόγω μη δουλειάς. Την αγαπάει πολύ, ήταν δίπλα της σε όλα και είναι πολύ καλό παιδί. Κι εγώ θα ήθελα πολύ να δω τη φίλη μου να είναι καλά, και ξέρω πως τον θέλει και τον αγαπάει πολύ, και θέλει να είναι μαζί και στο μέλλον. Αλλά την βλέπω να βασανίζεται υπερβολικά ψυχολογικά λόγω της ανεργίας και να μην επιτρέπει στον εαυτό της να προχωρήσει σε όλα τα υπόλοιπα. Σκέφτομαι πως κι εγώ όταν παντρεύτηκα έτυχε να είμαι άνεργη. Μετά δούλεψα πάλι για κάποιον καιρό, και τώρα πάλι άνεργη. Όμως δεν με πτόησε αυτό από το να προχωρήσω με τον άνθρωπό μου. Θα ήταν εν μέρει δειλό από τη μεριά μου, ενώ το θέλαμε από κοινού πάρα πολύ. Σαφώς και ο κάθε άνθρωπος έχει δικά του κριτήρια βέβαια. Σε τέτοιες περιπτώσεις, τι συμβουλή -διακριτική πάντα- θα ήταν το πιο σώφρον να δώσω; Δεδομένου ότι ο φίλος μας μου ζητά να της μιλήσω και να την ηρεμήσω όσο μπορώ με το θάρρος ότι την ξέρω από παιδί.