ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν είναι η μελαγχολία των ημερών, πάντα μου άρεσαν τα Χριστούγεννα και ας έχω ένα πολύ σημαντικό λόγο για να μην - παραμονή του 2005 έχασα τη μητέρα μου. Έκτοτε παλεύω καθημερινά μέσα σε μια πραγματικότητα που μόνο φιλική δεν μου στάθηκε, χωρίς υπερβολή. Περιείχε τα πάντα, δεν μπορώ να πω, γάμο, αρρώστια και απώλεια και του πατερα μου, ανεργίες, ατυχήματα, εγχειρήσεις...το παράπονό μου παρ’όλα αυτά, μιας και ήταν να συμβούν και δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω, είναι οτι εκτός από τον άντρα μου και την πεθερά μου, ο υπόλοιπος κόσμος ήταν και είναι σαν κομήτες στη ζωή μου. Λες και φύτρωσα, λες και πάντα εγώ είναι θεμιτό και δεδομένο οτι θα έχω προβήματα - το νέο θα είναι να πάνε ολα κατ’ευχή, που αν και μερικές φορές φαινομενικά έχουν πάει, "γιατί έχουν πάει, εσύ είσαι κάτω". Κι έτσι βλέποντας συμπεριφορές άσχημες από το περιβάλλον μου, έδιωξα ανθρώπους από τη ζωή μου. Δυστυχώς καταλαβαίνω πολλά και ανέχομαι λίγα πλέον, αλλά δεν είναι οτι μου αρεσει. Είμαι σίγουρη πως κάνω κάτι λάθος και δεν μπορώ να κρατήσω φίλους κοντά μου - εκτός από αυτους που επιλέγω να μην έχω, τονίζω. Έχω έναν ετεροθαλή αδερφό, 20 χρόνια μεγαλύτερο, που δε γνωρίζει πότε είναι τα γεννέθλιά μου. Βρισκόμαστε μια στο τόσο, περνάμε καλά, έχω προσπαθήσει να τον πλησιάσω αλλά δεν εμβαθύνει στη σχέση μας. Με συναδέλφους που έχω προσπαθήσει να κάνω παρέα, όταν γνωριζόμαστε λίγο περισσότερο - καπνός! Δεν ξέρω...είμαι σίγουρη πως είμαι προορισμένη για να μείνω μόνη μου, εντελώς όμως...και είναι κάτι που δεν μου αρέσει και σίγουρα δεν θα αντέξω. Τι να κάνω, να βάλω πλώρη να είμαι προετοιμασμένη για μια μοναχική ζωή ή να ... να τί; φιλιά,