ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βαρέθηκα να συμπληρώνω αιτήσεις για χρηματοδότηση και συνέχεια να χρειάζεται να πείθω για το πόσο γαμάτη και ξεχωριστή και πρωτοποριακή είναι η έρευνά μου. Βαρέθηκα τις ατελείωτες ώρες διαβάσματος και γραψίματος που με έχουν κάνει να ξεχάσω βασικούς κανόνες επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης. Βαρέθηκα όλες τις φορές που ξεχνάω να φάω γιατί λέω ας τελειώσω και αυτήν την παράγραφο ή τις φορές που έχω πει "όχι" σε έξοδο με φίλους και δεν καταλαβαίνουν ότι δεν είναι επειδή δεν θέλω να τους δω, αλλά γιατί όντως δεν έχω χρόνο. Βαρέθηκα να πίνω καφέ που δεν μου αρέσει, αλλά με κρατάει σε εγρήγορση και υπερένταση. Βαρέθηκα τους φλώρους συν-υποψήφιους διδάκτορες που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να γλύφουν κατουρημένες ποδιές. Και βαρέθηκα και τις κλίκες τους. Βαρέθηκα το τουπέ των καθηγητών που έχουν ξεχάσει ότι και αυτοί κάποτε βρίσκονταν στο ίδιο στάδιο. Βαρέθηκα τις (δια)προσωπικές σχέσεις που μετράνε περισσότερο από τις ικανότητες σου. Βαρέθηκα τις μεθυσμένες συζητήσεις στο τέλος των συνεδρίων όπου ο καθένας κάνει επίδειξη των γνώσεών του. Βαρέθηκα τους άσχετους που όταν με ρωτάνε για την έρευνά μου και τους εξηγώ, δεν καταλαβαίνουν Χριστό. Βαρέθηκα τους συγγενείς και τις ερωτήσεις τους για το πότε θα τελειώσω με τις σπουδές και ότι θα γεράσω στα θρανία και δεν τους περνάει από το μυαλό ότι το κάνω γιατί αυτό με γεμίζει και μου αρέσει! Βαρέθηκα όλους τους άντρες που έχουν περάσει από την ζωή μου και δεν έχουν καταλαβαίνουν τις πρωτεραιότητές μου. Βαρέθηκα να κάνω αυτό που αγαπάω με τους κανόνες που οι άλλοι μου ορίζουν. Και αναρωτιέμαι, πώς μπορείς να κάνεις τα δικά σου όταν το σύστημα είναι τόσο δυνατό που σε ρουφάει σε συμπεριφορές που δεν σε εκφράζουν; Πώς θα κάνεις την αλλαγή; Πώς να συνεχίσεις, να βάλεις παρωπίδες και να συγκεντρωθείς σε αυτό που κάνεις όταν παρατηρείς όλα αυτά που συμβαίνουν τριγύρω σου, όταν δεν υπάρχει στήριξη από πουθενά; Έχω αγανακτήσει και είμαι ακόμα στην αρχή...