ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο Μπίλης που όμως δε λέγεται Μπίλης! Για την ακρίβεια δεν έχει όνομα καν. Μπορεί να έχει κάθε βράδυ διαφορετικό. Αυτό που του δίνει όποιος τον προσέχει.Ο Μπίλης λοιπόν, αυτός που βάφτισα εγώ ένα βράδυ, έχει λίγων εβδομάδων εμπειρία ζωής. Είχε την ατυχία σε αυτές τις πολύ ευάλωτες του στιγμές, να μην είναι δυνατό να έχει τη μητέρα του κοντά. Όμως δεν πολύ σκάει γι αυτό. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να πίνει το γάλα του κάθε τρεις ώρες, αυτό που με πολύ στοργή του δίνουν οι νοσοκόμες που τον φροντίζουν.Όταν τον συνάντησα βρισκόταν στο πανεράκι του και κοιμόταν έναν ήρεμο ύπνο... Έμεινα κοντά του όλο το βράδυ, προσέχοντας μην του συμβεί οτιδήποτε. Για την ακρίβεια τον χάζευα πως κοιμόταν. Άλλοτε ήρεμος με τα χεράκια του ανοιχτά, και άλλοτε με δυσαρέσκεια τα τέντωνε όταν ένιωθε ενοχλήσεις στη κοιλίτσα του. Μου άρεσε το σοφιστικέ ύφος που είχε όταν έφερνε ενωμένα τα δακτυλάκια του μπροστά στο στόμα σαν ένας άλλος Στιβ Τζόμπς...Νωρίς το πρωί όταν μόλις είχε ξημερώσει και τελείωσε το φαγητό του, τον ακούμπησε η νοσοκόμα στο πλάι και αυτός κοιτούσε με τα μικρά θολά ματάκια του ήρεμος προς το παράθυρο. Πλησίασα τότε και του ψιθύρισα “Μπίλη”. Γύρισε με κοίταξε για μια στιγμή και χάθηκε μετά στον ύπνο του. Κάποια στιγμή νομίζω πως χαμογέλασε. Ίσως να ήταν και ιδέα μου...Λίγο αργότερα του φιλούσα το μετωπάκι του και έκλεινα την πόρτα πίσω μου.Χρειαζόμουν ύπνο κι εγώ...Αν θέλετε να γνωρίσετε τον Μπίλη ή τον κάθε Μπίλη αυτού του κόσμου, δεν έχετε παρά να απευθυνθείτε ως εθελοντές στο Χαμόγελο του παιδιού, ή στην Αντηρίδα (Σύλλογος Φίλων Νοσοκομείου Παπαγεωργίου) ή σε οποιοδήποτε οργανισμό ή φορέα που προσφέρει σε αυτά τα παιδιά αυτό που στερούνται από τους φυσικούς γονείς τους...