ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγες μέρες η κόρη μου έφερε δύο από τις κολλητές της στο σπίτι για sleepover. Πολύ γλυκά κορίτσια και οι δυο, ευγενέστατα! Ήταν οι τρεις τους στο δωμάτιο, χωρίς να ενοχλούν, περίμεναν την πίτσα για να δουν ταινία, όλα καλά. Μέχρι που μπαίνω μέσα και βλέπω τη μία να έχει λυθεί στα κλάμματα! Η αλήθεια είναι ότι τρόμαξα, το παιδί τρανταζόταν από τους λυγμούς! Ρώτησα τι έγινε και μου άρχισε τα "όχι εντάξει, καλά είμαι" και (αν είναι δυνατόν) τις συγγνώμες για την κατάστασή της. Ράγιζε η καρδιά μου όμως να τη βλέπω έτσι και σαν καλή ηλίθια την αγκάλιασα και άρχισα να της λέω ότι κανείς δεν αξίζει να χαλάμε έτσι τη διάθεση μας και λοιπά -πιστεύοντας πώς το θέμα ήταν κανένα αγόρι ή κάποια φίλη. Το παιδί δεν είπε κουβέντα απλά έκλαιγε στην αγκαλιά μου. Την επόμενη μέρα και αφού φύγανε τα κορίτσια, πάνω στην κουβέντα λέω στην κόρη μου «καλά τι πάθατε χθες, πάλι παιδεύεται η ....?», που να φανταστώ..... Η σχεδόν χαζοχαρούμενη κοπελίτσα που ήξερα, η φίλη της προέρχεται από πολύτεκνη οικογένεια. Δεν είμαι εναντίων αυτών αλλά φαίνεται πώς η μάνα της δεν έχει και την αντοχή γαιδάρου που συχνά είναι απαραίτητη. Για να μην μακρυγορώ, το κοριτσάκι είναι το μεγαλύτερο και στα 17 χρόνια της ζωής του φαίνεται να έχει υποστεί τεράστιο ογκο λεκτικής κυρίως βίας από την ίδια του τη μάνα... Όπως και να είναι ένα παιδί (και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για ένα ΣΕΜΝΟ, χαμογελαστό ΠΑΙΔΙ) δε μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να οδηγεί την ίδια του τη μάνα να τη χαρακτηρίζει πόρνη και παραπλήσια! Θα μου πείτε, ίσως να δίνει δικαιώματα, μα το γνωρίζω το κοριτσάκι. Είμαι "χαζομαμά", συζητάω άνετα τα των σχέσεων και λοιπά, τόσο με την κόρη μου όσο και με τις φίλες της. Δε μπορώ να διανοηθώ πώς γίνεται να είναι «πουτανάκι» ένα τέτοιο (τονίζω) ΠΑΙΔΙ.Σήμερα τα κορίτσι είχανε κανονίσει να έρθουν για κανένα καφέ από το σπίτι. Το κοριτσάκι δε θα έρθει. Αρρώστησε. "Εμ, της λεω στο τηλέφωνο, αυτά παθαίνεις αν δε προσέχεις" γέλασε. "Αυτά παθαίνεις όταν σε πετάνε τιμωρία στο μπαλκόνι μέσα στη βροχή", κάνει ειρωνικά η κόρη μου και εγώ μένω στήλη άλατος. Δε ξέρω τι να κάνω, δεν είναι σωστό να μπλέκομαι σε ξένες υποθέσεις και στο κάτω κάτω τα παιδιά διεκτραγωδούν πολλές καταστάσεις. Αλλά η εικόνα του παιδιού που σπάραζε στο κλάμα καθώς και όλα τα λόγια της κόρης μου με τρελαίνουν!!!! Δε ξερω τι ειναι το σωστό...