ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με τον μπαμπά μου εχω παρά πολύ καλή σχέση μπορώ να συζητήσω τα πάντα μαζί του καταλαβαίνει πότε δεν νιώθω καλά ψυχολογικά με βοηθάει σε κάθε μου πρόβλημα και γενικά με στηρίζει και με αγαπάει πολύ και αυτο το βλέπω από καθημερινές πράξεις από την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη.. Προσπαθεί πάντα να γίνομαι και να φαίνομαι όσο καλύτερη μπορώ να είμαι και αυτο μου αρέσει.. Το μόνο αρνητικό είναι ότι είναι υπερπροστατευτικος.. Το βράδυ πάντα γυρναω σπίτι 10 η ώρα (είμαι 16,5 χρόνων) και 10 η ώρα νταν γιατί αν αργήσω την επόμενη φορά ή δεν θα βγω ή θα ερθω πίσω μίση ώρα νωρίτερα δεν με αφήνει να πηγαίνω σε αλλά μέρη (και δεν λέω ξέρω γω αργά πχ μοναστηράκι κ αυτα ούτε καν) είμαι μόνο στην περιοχή μου και για να χρησιμοποιήσω πχ λεωφορείο να παω κάπου αλλού ούτε καν.. Δεν με αφήνει να παω να κοιμηθώ στο σπίτι της φίλης μου αν και την ξέρει και αυτή και τους γονείς της.. 3η δεν με έχει αφήσει ποτε (εδώ για την μονοήμερη τον πίεζα) όταν η παρέα μου πήγε σε ένα μαγαζί καφέ κλαμπ όπου θα ήταν και ενήλικες συγγενείς με εμάς και θα ήμασταν μεγάλη παρέα ήμουν η μόνη που δεν πήγε επειδή και καλά το μαγαζί έχει κακή φήμη λες και εγώ θα οργιαζα.. Και το άλλο που μου είπε πριν λίγες ημέρες.. Ότι δεν με αφήνει να ξαναφορεσω κοντό παντελόνι.. (και μην φανταστείτε αυτα που ο μισός ποπος είναι έξω το κανονικό σορτς λέω) γιατί φοβάται και δεν θέλει να πάθω κάτι ενώ μου έχει πει ότι δεν είναι καθόλου πρόστυχο η κάτι και το θέμα είναι ότι πότε δεν ντυνομουν προκλητικά.. Αλλά αμα δεν φορέσω τώρα ένα σορτσάκι τώρα τοτε πότε; αυτή δεν είναι η ηλικία μου; ούτε βαφομαι ούτε τίποτα.. Και δεν είναι τόσο για τον ρούχο αλλά ότι μου απαγορεύει κάτι χωρίς λόγο.. Κουράστηκα πια νιώθω να πνιγομαι.. Τώρα μου λέει που γινονταν τα τρομοκρατικα χτυπήματα να προσέχω που παω και τέτοια.. Δεν αντέχω άλλο.. Νιώθω πως μια ζωή έτσι θα είναι.. Και πότε δεν του εχω δώσει κάποιο δικαίωμα ή λόγο για όλα αυτα.. Καλή μαθήτρια του συμπεριφερομαι καλά και με εμπιστεύεται όπως λέει αλλά τους άλλους δεν εμπιστεύεται... Όμως και εγώ τι να κάνω πια μπουχτησα.. Σε 1,5 χρόνο ενηλικιωνομαι και ξέρω πως έτσι θα είναι.. Ζηλεύω τις φίλες μου που πηγαίνουν μαζί για μπάνιο και γυρνάνε λίγο πιο αργά.. Που μπορούν να πηγαίνουν αλλού..Και όταν γυρναω από κάπου μου κάνει και την ανάκριση που πηγες και λέω στην τάδε πλατεία μετά μου λέει σε ποιο μαγαζί του λέω ποιο ήταν και μπορεί να πει πέρασα αλλά δεν σε είδα μόνο και μόνο να δει αν ήμουν όντως εκεί ενώ ξέρει πως δεν θα έλεγα ψέματα.. Κάθε φορά 10 παρά πρέπει να είμαι η μόνη που φεύγω και αυτές να συνεχίζουν.. Και.μην ότι κάνουν και κάτι εκτός ορίων.. Βόλτες καφέ και τέτοια.. Δεν αντέχω άλλο.. Πνιγομαι.. Και αν παω και να του.μιλήσω για αυτο γυρνάει και μου λέει δεν ξαναασχολουμαι και να ασχολείται η μάνα σου και μπορεί να μην μου.μιλάει για μήνα κάτι που δεν το αντέχω καθώς ξέρει ποσο απαραίτητος είναι για μένα και το εκμεταλλεύεται όταν μπορεί.. Την αδυναμία που του εχω.. Ξέρω ότι το κάνει για να είμαι ασφαλής επειδή με αγαπάει αλλά δεν μπορώ άλλο.. Ζηλεύω τα αλλά παιδιά και νιώθω κατώτερη.. Δεν ζητάω κάτι τραγικό.. Λίγη παραπάνω ελευθερία θέλω..Να γυρναω λίγο πιο αργά και να μπορώ να πηγαίνω και σε αλλά κοντινα μέρη.. Αφού ξέρει ότι πότε δεν θα έκανα κάτι κακό ας το πούμε έτσι.. Αφού με ξέρει...Τα είπα κάπου και ησύχασα έστω και λίγο..