ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 21 και θεωρω πως μεχρι τωρα εχω κανει αρκετα λαθη στη ζωη μου.Παντα πιστευα ομως οτι ειμαι ''καλος ανθρωπος'' δεν φθονουσα ποτε τις φιλες μου,αμα μπορουσα να βοηθησω καποιον το εκανα,δεν ελεγα ψεματα κακιες κλπ, νοιαζομουν για τους αλλους,γενικα ημουν αρκετα καλοπροαιρετη και αγαθη. Απο την αλλη ομως ανεκαθεν ειχα εναν εγωισμο μεχρι το θεο. Μου το εχουν προσαψει απειρες φορες ως αρνητικο και να το αλλαξω αλλα ποτε δεν το εβλεπα ετσι,παντα θεωρουσα οτι αυτο με προστατευει απο το να πληγωνομαι.Επισης παντα ηθελα για να ''δωσω'', πρωτα να ''παρω''. Γενικα ειχα παντα την αποψη (επειδη δεν κυνηγαω ανθρωπους και καταστασεις,αφηνω οποιον θελει να ειναι στη ζωη μου απο μονος του) πως οσοι ειναι γυρω μου πρεπει να μου αποδεικνυουν πως θελουν να εχουν θεση διπλα μου. Ξερω ποσο χαλια ακουγεται,ισως δεν το εκφραζω κ εντελως σωστα anyway ηθελα να εχω επιβεβαιωση απο οσους επελεγα να ειναι κοντα μου. Ηξερα οτι αν σε θεωρησω ''δικο μου ανθρωπο'' θα σου φερθω πολυ πολυ σωστα,θα σου προσφερω γελιο στηριξη βοηθεια οτι μπορει να χρειαστεις ΑΡΚΕΙ να μην μου κανεις μ@@@.Αγκαλια με τον εγωισμο μου λοιπον με το πρωτο φαουλ γυρναγα την πλατη και εξαφανιζομουν απο οποιαδηποτε κατασταση με πληγωνε (φιλικη,ερωτικη,με γονεις ΟΛΑ).Δεν εδινα ευκολα δευτερη ευκαιρια και αν εδινα θα κραταγα πισινη για πολυ πολυ καιρο,δεν το εκανα ομως επιτηδες. Επισης σε δικα μου λαθη,μου ηταν παντα δυσκολο να ζητησω συγνωμη. Ακομα και για κατι πολυ μικρο ενω ηξερα οτι εχω λαθος, προτιμουσα να μην πω τιποτα και να αλλαξω θεμα παρα να ριξω τα μουτρα μου. Ειχα παντα την ευκολια να διαγραφω μεσα σε μια μερα οποιονδηποτε εκανε κατι που δεν σηκωνα. και δεν με ενοιαζε κιολας αυτο ειναι το αστειο! μηνες μετα μπορει να υποχωρουσε ο εγωισμος και να καταλαβαινα πως καποιο ατομο οντως μου λειπει και δεν επρεπε να ημουν τοσο απολυτη.Για να μην τα πολυλογω. με τη σταση μου αυτη και τις ''παροπιδες'' που εβαζα τοσα χρονια συνειδητοποιησα μεσα απο μια ασχημη κατασταση πως καποιους ανθρωπους τους εχω πληγωσει παρα μα παρα πολυ. και το χειροτερο,αυτοι στους οποιους εχω φερθει πιο εγωιστικα ειναι αυτοι που μου εχουν δωσει και τη περισσοτερη αγαπη. Το ακομα χειροτερο; Εν τελει εχω πληγωθει πολυ περισσοτερο και επειδη εδιωξα ατομα απο τη ζωη μου και αργοτερα το μετανιωσα,και γιατι εχω δει ανθρωπους που αγαπω να τους κανω σμπαραλια εγω η ιδια. (αμα με πειραξεις, βγαζω δοντια,δεν ξερεις απο που σου ερχονται,δεν ειναι οτι απλα ξεκοβα σαν κυρια,επρεπε να τον ''διαλυσω'' τον αλλον πρωτα με τοσα που του εσερνα..)Τονιζω πως τιποτα απο αυτα δεν εκανα με κακια..μου ηταν απλως φυσικο,γινοταν απο μονο του.Σαν αμυνα. Ο πρωην μου ειχε πει ξεκαθαρα '' πρεπει να σταματησεις να πολεμας οποιον σε αγαπαει'' Και οντως πρεπει και οντως εχω πλεον καταλαβει πολλα και οντως κανω μεγαλες προσπαθειες. Παρ'ολα αυτα υπαρχουν μερες που σκεφτομαι ποσο πονο εχω προσφερει σε μερικα ατομα και αναρωτιεμαι τι σκατα ανθρωπος ειμαι..Αυταααα τα ωραια..