ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θεωρώ τον εαυτό μου τόση άτυχη που πλέον γελάω με ό,τι στραβό μου προκύψει. Είμαι 32, άνεργη, χωρίς σχέση, χωρίς όνειρα... Νομίζω ότι η ζωή μου σταμάτησε στα 27, έκτοτε απλά φυτοζωώ. Ένας χωρισμός από μια μακροχρόνια σχέση, 3 απολύσεις λόγω κρίσης, μια επίθεση ξυλοδαρμού από άγνωστο, μια μετακόμιση πίσω στο πατρικό για βιοποριστικούς λόγους, 2 καταθλίψεις σε 3 χρόνια, χαμένοι φίλοι λόγω γάμου, εξωτερικού και λοιπών υποχρεώσεων... Και οκ τα ξεπερνάω όλα αυτά και λέω θα γυρίσει ο τροχός. Αλλά δεν γυρίζει. Δεν βρίσκω δουλειά, δεν έχω χρήματα, δεν ταξιδεύω, μου την πέφτουν μόνο κάτι ακατάλληλοι τύποι (παντρεμένοι, μικρότεροι, ψώνια) και τώρα που πλησιάζουν τα γενέθλιά μου χαμογελάω από συνήθεια. Χαίρομαι που είμαι ζωντανή, δεν είμαι αχάριστη, αλλά ρε συ... φέξε λίγο φως προς τα δω. Δώσε μου λίγη αστερόσκονη, να νιώσω λίγο ευτυχισμένη. Κρίμα να περνάω τα νιάτα μου χωρίς όνειρα, σε ένα δωμάτιο και σε άδεια σεντόνια.