ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι μικρη σχετικα. 16 χρονων, αλλα πραγματικα υπαρχει καποιο ατομο που αγαπω. Δεν ξερω πως να το περιγραψω, αλλα καθε φορα που τον βλεπω, εστω και για λιγο, νιωθω χαρουμενη και χαμογελαω αυθορμητα, ακομα και αν ειμαι στεναχωρημενη. Παλια μιλουσαμε πολυ, ημασταν πολυ καλοι φιλοι-ημουν η μοναδικη φιλη του, αλλα ξαφνικα μια μερα ολα αλλαξαν. Την μερα που του το εξομολογηθηκα, σταματησε να μου μιλαει και απο τοτε, εδω και 3 χρονια, δεν εχουμε πει ουτε 'γεια'. Και αυτο ποναει. Ποναει να τον βλεπω να ειναι χαρουμενος με τους φιλους του, ποναει να ξερω ποσο ξεχωριστος ειναι και εκεινος να μην το αντιλαμβανεται, ποναει να τον κοιταω και μετα να με κοιταει και αυτος. Αναρωτιεμαι τι σκεφτεται οταν με κοιτα, αν σκεφτεται τιποτα.. Ειναι κατι που προσπαθω να ξεχασω αλλα ποτε δεν φευγει εντελως. Το μονο που θελω για εκεινον ειναι να ειναι καλα και απλα να ξερει πως υπαρχει καποιος εκει εξω που πραγματικα τον αγαπαει. Και ας ποναω εγω.