ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να εξομολογηθω κάτι που με βασανίζει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.Έχω μία εσωτερική ανάγκη να κάνω κάτι, κάτι συγκεκριμένο.Δεν ξέρω εάν είναι χόμπυ, ασχολία ή κάτι άλλο , αλλά το σίγουρο είναι πως το επιθυμώ όσο τίποτα άλλο.Το θέμα είναι πως δεν με θεωρώ άξια για να το κάνω, δεν έχω το ταλέντο , νομίζω πως δεν έχω τη δυνατότητα γιαυτο και ντρέπομαι να ασχοληθώ με αυτό.Γελοιο δεν είναι; Δεν με βλέπει κανείς όταν ασχολούμαι με αυτό, ντρέπομαι ουσιαστικά τον ίδιο μου τον εαυτό! Δεν μπορώ να πω τι ακριβώς είναι, μιας και ντρέπομαι και να το πω! Είναι κάτι σαν χόμπυ όπως η ζωγραφική , ο χορός κτλ. Το θέμα είναι πως τις μερες που δεν κάνω αυτό που αγαπάω πονάει η καρδιά μου κυριολεκτικά! Νιώθω ακριβώς στο κέντρο της καρδιάς μου έναν βιολογικό πόνο που σιγα - σιγά αυξάνεται από την τελευταία μέρα που ασχολήθηκα με αυτό που αγαπάω. Σιγά σιγά νιώθω μία θλίψη μέσα μου που μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και μεγαλύτερη , τυλίγει το κορμί μου . Όταν πια έχω φτάσει στο σημείο να μην μπορώ κυριολεκτικά ούτε να αναπνευσω από τη στεναχώρια και γίνεται ο πόνος στην καρδιά τόσο δυνατός , έτσι ώστε να νιώθω πραγματικά την καρδιά μου να ματώνει ασχολούμαι λίγο με την μεγάλη μου αγάπη και μετά ηρεμώ , σαν να ξαναγεννιέμαι, αναπνέω καλύτερα μετά. Νιώθω τις πρώτες ώρες μία απίστευτη χαρά , ευτυχια νομίζω. Ο πόνος σηκώνεται από την καρδιά μου , νομίζω πως μπορω πια να ζήσω. Αισθανομαι ελεύθερη . Ολα αυτά τα συναισθήματα αρχίζουν σταδιακά να ξεθωριάζουν με τις μέρες, περνάει σιγά - σιγα η επιρροή του , μέχρι να έρθει η δυστυχία πάλι μέσα μου , που μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη .Και όταν φθάνω σε σημείο να μην μπορώ να ζήσω, να νιώθω πως θα πεθάνω από την κατάθλιψη, να μην αναπνέω στην κυριολεξία, κάνω αυτό που αγαπάω .Σαν να υποκύπτω .Σαν να παθαίνω σύνδρομο στέρησης κάθε φορά. Και μετά αρχίζουν οι τύψεις που υπέκυψα. Μπορεί να σας φαίνονται υπερβολικά αυτά που θα πω , αλλά είναι η πρώτη φορά που στη ζωή μου που δεν υπερβάλλω ! Η πρώτη φορα που λέω την αλήθεια , όπως είναι!Αυτό το πράγμα είναι σαν το ναρκωτικό μου, σαν πηγή ζωής για εμένα. Στην καθημερινότητα μου έχω μόνιμα μία θλίψη, νομίζω πως εάν έκανα αυτό που αγαπάω κάθε μέρα θα ήμουν χαρούμενη. Δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου . Το σκέφτομαι συνέχεια. Όμως ντρέπομαι τόσο πολύ! Νιώθω τόσο ανεπαρκής για να ασχοληθώ με αυτό. Δεν ξέρω τι να κάνω.Ξερω πως σκέφτομαι αρρωστημένα, βασανίζω τον εαυτό μου.Θα πρέπει να το ξεχάσω , καθώς φοβάμαι τόσο πολύ αυτά που με κάνει να νιώθω και να βρω κάτι άλλο που θα με κάνει χαρούμενη, μιας και οι τύψεις που με βασανίζουν είναι ο,τι χειρότερο. Όμως βαθειά μέσα μου ξέρω πως τίποτα άλλο δεν θα με κάνει τόσο ευτυχισμενη​ όσο αυτό. Νομίζω ότι χάνω το μυαλό μου ! Θα τρελαθώ ! Τι να κάνω; Να κάνω αυτό που αγαπάω σε καθημερινη βάση είναι αδύνατο, καθώς θα πεθάνω από τις τύψεις.Δεν είναι κάτι αισχρό ή επονείδιστο ,απλα εγώ το βλέπω ως κάτι πολύτιμο , γιαυτό και θεωρώ τον εαυτό μου ανίκανο να ασχοληθεί με αυτό, νιώθω πως θα σπιλωσω την ουσία ολης αυτής της δραστηριότητας. Και έτσι θα υποφέρω μία ζωή.Κατευθείαν για τον ψυχολόγο ειμαι, το ξέρω..