ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εγώ θα μιλήσω για τον γονείς μου. Ο μπαμπάς μου είναι τύπος με πολύ εγωισμό, θέλει να γίνεται πάντα το δικό του. Έχει μια ταβέρνα την οποία είναι δικιά του εδώ και 33 χρόνια και δουλεύουμε και τα τρία παιδιά του εγώ και η μαμά μου στην κουζίνα και τα δύο αδέρφια μου σέρβις. Έχει φάει τόσο κάρβουνο στη ζωή του καθώς δουλεύει σαν ψηστης με παραδοσιακό τρόπο με κάρβουνο είναι η σχάρα του. Ο μπαμπάς μου όταν δεν έχει δουλειά, ξεκινάει τις μπύρες μέσα στο απόγευμα και σταματάει ώσπου να πάει για ύπνο, όταν έρχεται απότομη δουλειά και πολλά τραπέζια μαζί φωνάζει και αγχώνεται επειδή καίγεται πάνω στη σχάρα και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πηγαίνει πίσω τη δουλειά καθώς μετά φωνάζει και ο αδελφός μου και οι δύο τους μετά τη μάνα μου, βασικά για όλα φταίει η μαμά μου. Είναι γενικά στη ζωή του πεισματάρης ανρθωπος, σκεπτικός, μοναχικός χαμογελαστός και καπνίζει σαν φουγάρο. Έχουν φάει τόσο σαπιλα όλα αυτά τα χρόνια στη ταβέρνα που φαίνεται στο σώμα τούς η ταλαιπωρία, η μάνα μου το χειμώνα δουλεύει σαν γραμματέας στο πανεπιστήμιο και τα καλοκαίρια μέχρι να φύγει ο Ιούνιος πηγαινοέρχεται απ' το πανεπιστήμιο στη ταβέρνα να προλάβει να προετοιμαστεί να φτιάξει τζάτζικι να φτιάξει το ένα να φτιάξει το άλλο όλοι την προετοιμασία την κάνει εκείνη. η μαμά μου είναι καλοσυνάτη, γεμάτη τρέλα, άγχος, ευγένια, χαμόγελο πάντα και είναι σκυλί μεγάλο. Θέλω να καταλήξω ότι πάντα μουρμούραω για την ταβέρνα, ότι δεν θέλω να γίνω κι εγώ σαν και αυτούς, ναι είναι η αλήθεια, αλλά καταλαβαίνω ότι τους πληγώνω όταν τους το λέω αυτό γιατί για εμάς τα κάνουν ολα να μη μα λείψει τίποτα, ναι μπορεί τα καλοκαίρια να μην έχουμε ζωή, να μη βγαίνουμε και να πηγαίνουμε μπάνια αλλά έχουμε δύο γονείς που παλεύουν χειμώνα καλοκαίρι για το ψωμί τους και καλά θα κάνουμε να σωπάσουμε.