Σιγά καλέ που λένε οι γονείς σου ότι ντρέπονται για σένα. Μιλούν για το παιδί τους. Δεν χρωστούν απολογία γιατί "δεν πρόκοψες" σαν τις κόρες της κυρα-Μαρίκας, λες και απολογούνται για τις ζημίες μιας εταιρείας στους μετόχους της. Και ναι, το αυτοάνοσο, τα ψυχολογικά συν το κλίμα ηττοπάθειας που ούτως ή άλλως καλλιεργείται μεταξύ των νέων στη σύγχρονη Ελλάδα (πώς να κινητοποιηθείς να χτυπήσεις πόρτες και ν' αφήσεις βιογραφικά αν ξέρεις ότι δεν θα βγάλει πουθενά), μη σου πω ότι και το δεύτερο πτυχίο που κάνεις είναι ήδη μια χαρά κάτι. Δείχνεις προπαντώς ότι δεν κάθεσαι στ' αυγά σου, κάτι κάνεις, παίρνεις γνώσεις, ασχολείσαι με κάτι που έχεις προοπτική να σου αρέσει όταν θα το εξασκείς. Μακάρι. Όσο για τα προσωπικά... Όπως είπαμε, είναι δύσκολο και σ' αυτό το κομμάτι αν μεσολάβησαν δικές σου ψυχοσωματικές ταλαιπωρίες. Κι ωστόσο, δεν είναι ποτέ αργά. Βάλε τα πράγματα στη σειρά και κουράγιο. Θα τον βρεις το δρόμο σου.