ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

19 χρονών.Φοιτήτρια.Πιο χαμένη από ποτέ.Δεν είναι του χαρακτήρα μου να κλαίγομαι,αλλά ούτε και να απελπίζομαι.Πλέον όμως νιώθω ότι πνίγομαι.Δεν παίζει φράγκο ούτε για καπνό.Βλέπω τον πατέρα μου να μετράει το μισθό του και να μοιράζει σε λογαριασμούς,ενοίκια,δάνεια.Και στο τέλος μένει ένα ποσό που δεν φτάνει ούτε για την κάλυψη των βασικών αναγκών ενός ανθρώπου.Τα χέρια μου δεμένα.Δουλειά πουθενά και το ένστικτο αυτοσυντήρησης αρχίζει να αποδυναμώνεται.Βαρέθηκα να βλέπω τους δικούς μου να βασανίζονται.Βαρέθηκα να ακούω τη μάνα μου να κλαίγεται στο τηλέφωνο και να μου λέει ότι δεν αντέχει άλλο και ότι θα φουντάρει απ'τον Πέμπτο.Δεν ξέρω ποιον να πρωτοστηρίξω.Τους γονείς μου,ή την αδερφή μου που παράλληλα με τις σπουδές τις κάνει και δυο δουλειές?Αν όντως υπάρχει Θεός τότε είναι μεγάλος απατεώνας.