ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγαπάω κάποιον -ας τον πούμε ο Α- που επι 2,5 χρόνια ήμασταν κώλος και βρακί με τα καλά και τα κακά του, ξυπνούσαμε αγκαλιά, κάναμε μασαζ ο ένας στον άλλον, φτιάχναμε τα αγαπημένα μας φαγητά, φροντίζαμε ο ένας τον άλλον, σπάγαμε ο ένας τα νεύρα του άλλου, καταλήξαμε σαν συγκάτοικοι-αδελφάκια-παντρεμένοι που κάναμε σεξ 2-3 φορές το μήνα κλπ κλπ ώσπου... τον απάτησα μία και μοναδική φορά όταν κλείσαμε 1,5 χρόνο μαζί, με έναν τύπο -ας τον πούμε Β- που μου έβγαλε κάτι άγριο, κάτι παθιάρικο, μια όρεξη να γνωρίσω καινούρια πράγματα στη ζωή γιατί η σκέψη ότι θα κατέληγα για πάντα μαζί με τον Α με φόβιζε και ακόμη με φοβίζει -δεν ένιωθα ποτέ πλήρης και ούτε είχα χώρο να αναπνεύσω. Του είπα του Α τι είχε γίνει τότε και με συγχώρεσε και αποφασίσαμε να το διαγράψουμε ώσπου για διάφορες συγκυρίες φύγαμε μακριά ο ένας από τον άλλον και σκεφτόμαστε τι να κάνουμε -αυτός με θέλει, εγώ κολλάω αν και μου λείπουν όλα τα καθημερινά που κάναμε μαζί και κάποια στοιχεία του -όχι όλα... Τον Β του έστειλα εγώ πρώτη αφού τον μπλόκαρα και τον έγραψα κανονικά για πολλούς μήνες και οι προσπάθειες του να με προσεγγίσει και να συνεχιστεί το ειδύλλιο έπεσαν στο κενό. Του έστειλα λοιπόν όταν η σχέση με τον Α άρχισε να παίρνει πάλι την κατιούσα και αφού καταλήξαμε σε σχέση από απόσταση, κάναμε τσατ πολλές φορές πρόστυχα με τον Β...Κάποια στιγμή το σταμάτησα ώσπου να καταλήξω τι θέλω. Μιλάμε πλέον σπάνια περι ανέμων και υδάτων, καθε τι όμως που λέμε μου φαίνεται τόσο ενδιαφέρον -λέμε τι τρώμε, που είμαστε, ότι μακάρι να επισκεπτόμασταν ο ένας τον άλλον κλπ. Νιώθω διχασμένη... όχι απλώς ''ποιον θέλω'' αλλα με το τι θέλω από τη ζωή μου. Με τον Α βλέπω παιδιά, κατοικίδια και μένα νοικοκυρούλα ενώ με τον Β και όποιον τύπο Β εκεί έξω με βλέπω ανεξάρτητη, δυνατή να ζω κάποιους έρωτες μέχρι να με βγάλει η ζωή κάπου...Αλλά κι αυτή η επιλογή με φοβίζει, γιατί δεν περιέχει ασφάλεια και σταθερότητα. Είμαι μεταξύ αγάπης, αγνής, ρομαντικής και ειδυλλίου, επιθυμίας... Κάπου διάβασα ότι είναι προβληματικό ένας άνθρωπος να τα ξεχωρίζει αυτά τα δυο και ότι κανονικά πρέπει να συνυπάρχουν, για κάποιον λόγο όμως εγώ μένω πολύ λίγο ερωτευμένη με πάθος με κάποιον που μου αφοσιώνεται -εξελίσσεται γρήγορα σε τρυφερότητα μέσα μου... Με τον Α συγκεκριμένα ξέρω ότι ένιωθα πεταλούδες μόνο για ένα μήνα και μετά ήταν τρυφερότητα, δέσιμο. Με τον Β δεν ένιωσα καν πεταλούδες, μόνο ταχυκαρδίες, κοφτές και καυτές αναπνοές, κορμιά που έλκονταν σαν μαγνήτες, φιλί που με απογείωνε σε αντίθεση με τα φιλιά που δίνω με τον Α... Όταν είχα προβλήματα με τον Α έβλεπα όνειρα ότι είμαι με τον Β, μιλάμε, περπατάμε ξέγνοιαστα όπως εκείνη η μοναδική μέρα πάθους και ξεγνοιασιάς που ζήσαμε ενώ με τον Α συνέχεια υπάρχουν σύννεφα, αναποδιές, άγχη, προβλήματα -welcome to the real life μου λέει αυτός- αλλά ειλικρινά δε μπορώ να το ζήσω από τώρα όλο αυτό, είμαι μόνο 24... Κάθε φορά λέω, τέλος, θα βάλω ένα τέλος με τον Α και ας ζοριστώ και ας χάσω την ασφάλεια και κάθε φορά θυμάμαι τις διακοπές μας, βλέπω τις φώτο μας, θυμάμαι κάτι που τον δυσκολεύει και νιώθω ότι μόνο εγώ μπορώ να τον φροντίσω και κλαίω και συνεχίζω να του λεω ''αγάπη μου, μόλις νιώσω έτοιμη θα είμαστε και πάλι μαζί''. Αλλά νομίζω δεν το εννοώ. Πονάει τόσο πολύ να αφήσεις κάποιον...δε μπορώ να το κάνω και φοβάμαι ότι θα είναι λάθος!