ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω δαγκωσει τη λαμαρινα με καποιον που ζει μακρια μου. Κι εκεινου του αρεσα. Μιλαγαμε μηνες. Σταματησε εδω και μια-δυο εβδομαδες και το ειχα καταλαβει οτι επαιζε να ειχε βρει κοπελα. Το βλεπω και σημερα στο fb. Tον ρωταω και ειναι απο χθες μαζι. Το ξερω. Δεν ζω σε φουσκα. Ξερω πως δεν θα γινοταν τιποτα. Θα βλεπομασταν καποιες φορες και τελος. Δεν ειναι οτι δε το ειχα σκεφτει. Μου ειπε οτι δεν γινεται, δεν ειπε κατι παραλογο. Απλα δεν μπορω να το χωνεψω. Αυτη τη στιγμη δεν με ενδιαφερει τι ειναι λογικο, δηλαδη το να μην ελπιζω και να μην ελπιζει, αλλα το πως αισθανομαι μιας και δεν μου εχει περασει ακομα. Ονειρευομουν να παω να τον δω κιολας. Ενα ροπαλο στο κεφαλι θελω.Του αρεσω ακομα λεει. Λυπαμαι.