ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

1)πως έχεις εντάξει στο καθημερινό μου λεξιλόγιο την λέξη όσο συχνά την χρησιμοποιείς εσύ(και ασ μην το έχεις παρατηρήσει το έχω εγώ για σένα) 2)πως με έμαθες να εκφράζομαι με την σκέψη σου 3)πως έγινες η αφορμή να αναζητήσω πνευματικά μονοπάτια που δεν με απασχόλησαν ποτέ ως τώρα 4)την ασφάλεια,την ζεστασιά και την ηρεμία που ένιωσα στην αγκαλιά σου και το πως μου λείπει αυτή η αγκαλιά που αναζητώ κάθε βράδυ 5)το πως σκίρτησα στο πρώτο μας φιλί 6)πόσο πολύ με έκανες να πιστέψω σε εμάς και ας μην σε ξέρω σχεδόν καθόλου 7)για τα δάκρυα που έριξα για σένα και την απογοήτευση που με γέμισες 8)για τα τόσα που θέλω να μοιραστώ μαζί σου αλλά δεν μου το επιτρέπεις 9)πόσο πολύ μου έχουν λείψει η φωνή και το άγγιγμά σου 10)πως κάθε μέρα περιμένω ένα μνμ σου και όταν αυτό δεν έρχεται η μέρα μου είναι άδεια Λυπάμαι 1)που με έκανες για λίγο να μην φοβάμαι και με επέστρεψες στους πιο φρικτούς μου φόβους 2)που σκότωσες την παιδικότητά μου που τόσο πολύ έλεγες πως σ άρεσε...γιατί τα παιδιά ονειρεύονται εγώ πια όχι 3)που ακόμα και τώρα δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου για σένα 4)που αν και γνωρίζω την αλήθεια ακόμα και τώρα επιλέγω να καταφεύγω στην ελπίδα 5)που μου προκαλείς τόσο αντιφατικά συναισθήματα πόνου και απέχθειας και δεν ξέρω ποιό να κρατήσω 6)που σε όλο αυτό έχασα την Άννα 7)που σε έβαλα στην νεανική μου καρδιά και δεν ξέρω πως να σε βγάλω 8)που δεν κατάφερα να σου ασκήσω την επιρροή που μου άσκεις και που δεν βρίσκω τρόπο να την διακόψω 9)που δεν μπορώ να αντιλληφθώ πως όλα κάποτε τελειώνουν και πως και ο πόνος αυτός θα τελειώσει κάποτε 10)που σε άφησα να μπεις τόσο αιφνίδια στη ζωή μου και που τόσο αφνίδια έχεις εξαφανιστεί από αυτή 11)που δεν σέβεσαι τις λέξεις σου 12)που σε περιπλάνεψα με τόσες λίγες λέξεις στην ιστορία της μικρής μου ζωής και δεν σε άγγιξε καμιά 13)για σένα και την χαλασμένη σου καρδιά 14)για μένα και την αθώα μου προσέγγιση προς την πραγματικότητα 14)για μένα και την ανοχή μου,την δήθεν μου αξιοπρέπεια και τη σιωπή μου που ακόμα και τώρα δεν με αφήνουν να σου πω αυτά που νιώθω....μα πιο πολύ λυπάμαι που ακόμα και μετά από αυτή την εξομολόγηση το σφιξιμό στην καρδιά επιμένει και ο κόμπος στον λαιμό δεν λύνεται για κάποιον Μάρκο.