ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το πέρασα στο δωμάτιό μου. Νιώθω θλίψη και απογοήτευση. Σε όλα πάντα προσπαθούσα, αλλά δεν ένιωσα ποτέ ευτυχισμένη. Μόνη χωρίς σχέση και φιλίες. Μία σχέση που νόμιζα πως ήταν για μένα ο άνθρωπός μου αλλά δεν ήταν. Αλλά η πρώτη φορά ήταν που έπεσα με τα μούτρα. Τουλάχιστον απαλλάχτηκα και έφυγε από τη ζωή μου αφού μου άφησε πληγές. Το μεγαλύτερο λάθος στη ζωή μου ήταν αυτός ο ελεεινός που έχασα αδίκως τα χρόνια μου. Βρωμιές και μηχανουργίες πίσω από τη πλάτη μου και γω να μη ξέρω τίποτα γιατί παρίστανε τον άνθρωπο που δεν ήταν. Μάσκες και ψέματα. Μια αηδία στο τέλος. Είμαι όμως ευγνώμων που ξύπνησα και ας άργησα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ θα πει κανείς.Και εκεί στα ξαφνικά νομίζεις πως έρχεται κάτι όμορφο και μια ελπίδα αλλά δεν είναι μάλλον ούτε αυτό για μένα. Οι προσδοκίες να ξεθωριάζουν και πάλι να νιώθω κενή και πιο άδεια από εκεί που ανάρρωνα. Δεν το βάζω κάτω όμως. Ψάχνω δουλειά και προσπαθώ. Κάθε βράδυ προσεύχομαι απλά στο Θεό να βρω το δρόμο μου, το σωστό δρόμο. Δεν ξέρω που πάω, ποιος είναι ο δρόμος, πώς θα φτιάξω τη ζωή μου. Ακούω μια φωνή μέσα μου να βάλω στόχο να γίνω καλά. Έχω βάρη στη ψυχή μου και δεν έχω που να τα μοιραστώ. Μια πέφτω μια σηκώνομαι, αλλά με αυτή την αβεβαιότητα και το κενό.Δεν ξέρω, νιώθω κουρασμένη και πάρα πολύ μόνη.33 ετών