ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρω ότι είσαι μαλάκας. Θα ήταν πραγματικά κουτό να μην το ήξερα ή καλύτερα να έκανα ότι δεν το ξέρω.Απλώς σε έχω σιχαθεί τόσο πολύ που μου είπες ότι είσαι Αθήνα και πραγματικά δεν έχω καμία όρεξη να σε δω ούτε καν τυχαία στο περίπτερο.Κι όχι φίλε δεν είναι επειδή δε μου είπες να συναντηθούμε, είναι επειδή δεν έχει μείνει τίποτα πλέον ανάμεσά μας. Όλα ανήκουνε στο μακρινό παρελθόν.Ανέκαθεν άλλωστε εμείς οι δύο ήμασταν σαν ξένοι. Και θα παραμείνουμε έτσι μέχρις ότου να αλλάξει κάτι.Ξέρεις όμως τι? Δεν θέλω να αλλάξει τίποτα. Είμαι με έναν άνθρωπο που με λατρεύει και θα έδινε τα πάντα για εμένα όπως κι εγώ για εκείνον. Εσύ το μόνο που θα έδινες για εμένα είναι 10 λεπτά από τον χρόνο σου για να απαντήσεις στο Skype. Λυπάμαι που παλιότερα πίστευα ότι είσαι ο έρωτας μου, λυπάμαι που ξεφτυλίστηκα σε γνωστούς-άγνωστους για την πάρτη σου, λυπάμαι που ήμουνα το stepping stone πέρσι τέτοια εποχή για να μπορέσεις εσύ να ορθοπηδήσεις από τον χωρισμό σου με την ψευδή, λυπάμαι για εκείνο το γράμμα που σου είχα στείλει και είχε περάσει από άπειρα χέρια μέχρι να φτάσει στα δικά σου και τα οποία το πέταξαν θριαμβευτικά έξω από το παράθυρο, λυπάμαι που επέμενα να σου μιλήσω και σε έψαχνα σε κάθε γωνιά της αθήνας και του ίντερνετ, λυπάμαι που σε έβαλα στα κείμενα μου, που σε ευχαρίστησα και καλά για τη δημιουργία του μπλογκ μου, λυπάμαι που κάθε 29 Δεκέμβρη θυμάμαι ότι γνωριστήκαμε, λυπάμαι ακόμη μερικές φορές που σε είχα αφήσει να μπεις έστω και ηλεκτρονικά στην σχέση μου.ΣΕ ΛΥΠΑΜΑΙ. Και δεν είναι ωραίο να λυπάσαι...Κ.