6.3.2016 | 15:01
Μα πόσο
μου λείπουν εκείνα τα βράδια. Από το απόγευμα περπάτημα, γιατί λεφτά δεν υπήρχαν. Βύρωνα, Σύνταγμα, Εξάρχεια. Μετά σε κάποιο σκοτεινό μπαρ, να παίζει από Smiths και Joy Division ως και Zeppelin. Να πίνεις το ποτό σου παρατηρώντας όλα και όλους γύρω σου. Περνώντας ωραία με τον εαυτό σου και να αισθάνεσαι τόσο γλυκά για εκείνο το κομμάτι σου που δεν επιθυμεί την κουβέντα ή την ανθρώπινη προσοχή, χωμένη σε εκείνη την όμορφη γωνιά του μπαρ, αγνοώντας την παρέα σου που συζητάει τι έγινε στην Σχολή, στην πρόβα κλπ. Να απολαμβάνεις αυτή την απομόνωση σχεδόν ενοχικά. Να βλέπεις την αντίδραση των προσώπων σε στίχους, σε μουσικές, λέξεις και αγγίγματα. Απλά να θες να δεις όσα πιο πολλά μπορείς γύρω σου, αναπόσπαστη, να τα καταλάβεις, να ακούσεις τι έχουν να σου πουν χωρίς απαραίτητα να μιλάνε ...όλα έχουν την ομορφιά τους τελικά. Όλα!
