ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τωρα απο που να ξεκινησω... Λοιπον ειμαι 18 χρονων και ειμαι φουλ αναποφασιστη. Ειλικρινα δεν ξερω τι θελω. Ειμαι εντελως απογοητευμενη απο τον κοινωνικο μου περιγυρο. Δεν με καλυπτει κανεις πλην ελαχιστων ατομων τους οποιους δυσκολευομαι να τους πλησιασω γιατι ανηκουν στο αντιθετο φιλο. Δεν ειχα ποτε αγορι φιλο, αλλα πραγματικα θαυμαζω πολυ την αντρικη φιλια και θα ηθελα πολυ να αποκτησω, αλλα δεν ξερω τον τροπο. Εντωμεταξυ δεν εχω και αγορι οποτε αυτο δυσκολευει την κατασταση... Καποιες φορες ειχα ευχηθει να με καλεσει η ταδε παρεα, να με καλεσουν στο ταδε παρτυ κ.ο.κ, μα οταν τελικα οι ευχες πραγματοποιουνταν αδειαζα κυριολεκτικα απο τα ατομα που με περιεβαλλαν, την ψευτια, την υποκρισια, την κακια τους. Ο τροπος διασκέδασης με εκανε κι αυτος να αισθανομαι αβολα, αφου δεν ειμαι απο αυτες που ακουνε Παολα και γουσταρουν. Αντιθετως! Εμενα μου αρεσουν αλλα πραγματα... Η φιλοσοφια, το θεατρο, οι βολτες σε ωραια μερη κι οχι οι βολτες σε μερη που συχναζουν οι δημοφιλεις και οι "αγαπητοι". Ετσι λοιπον απο τη μια τα αντισυμβατικα μου γουστα, η εξαιρετικα συμβατικη μου εμφανιση, ο κοινωνικος μου περιγυρος, το κλειστο του χαρακτηρα μου και το γεγονος οτι δεν εχω κανει ποτε σχεση, με κανουν να αποπροσανατολιζομαι πληρως και να φαινομαι μια βαρετη κοπελα που δεν εχει τι να πει και τι να δειξει. Ξερω πολυ καλα ποια ειμαι και ποια ειναι η αξια μου, απλως δεν μπορω να την αναδειξω σε προκατειλημμενους και ζηλοφοθονες. Και σε οσους την εδειξα, στην αρχη με εκτιμησαν, μα στη συνεχεια με ξεσαχαν παρασυρμενοι απο τα σχολια της μαζας για εμενα. Να διευκρινισω οτι δεν ειμαι καμια δαχτυλοδειχτουμενη, απλως οι περισσοτεροι αδιαφορουν για μια "βαρετη" (βαρετη = δεν σχολιαζω, δεν κραζω, δεν λεω τη γνωμη μου παντου και παντα σαν... δεν ντυνομαι προκλητικα, δεν επαινω χωρις να το πιστευω, δεν βγαινω συχνα, ειμαι αριστη μαθητρια και αλλα τετοια) κοπελα σαν κι εμενα. Δεν ξερω. Να αλλαξω ή να μεινω αυτο που ειμαι. Εγω αισθανομαι καλα με τον εαυτο μου αλλα ασχημα για τις επιλογες που εκανα σε φιλους και παρεες. Μηπως ομως το γεγονος οτι αισθανομαι καλα με τον εαυτο μου ειναι μια ψευδαισθηση που απλα με κανει να νιωθω ασφαλης; Να μου πειτε εδω δεν ξερω εγω η ιδια να απαντησω, θα ξερετε εσεις για μενα; Τουλαχιστον οποιος γνωριζει ας μου πει κατι για τη φοιτητικη ζωη. Ειναι παλι οι περισσοτεροι τοσο κλειστοι, τοσο κλικα φαση η τα πραγματα αλλαζουν κι ο καθενας ειναι αυτο που ειναι, αισθανεται ανετα με αυτο, και τον αποδεχονται ετσι;