ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάνε τώρα δυο εβδομάδες. Ή μερικοί μήνες. Ή ίσως παλι ένας χρόνος και κάτι. Μαζί σου δε μπορεί πότε να είναι κανείς σίγουρος. Γιατί είσαι ιδιαίτερος, είναι το χάρισμα σου και συνάμα το αδιόρθωτο, αιώνίο σου ελλάτωμα που τη μία με κάνει να σε θαυμάζω και την άλλη με θριματίζει σε χίλια κομμάτια. Όσοι με γνωρίζουν, διαβάζοντας τα παραπάνω λόγια, θα καταλάβαιναν για ποιό πράγμα μιλώ και ποιό είναι το μυστηριώδες πρόσωπο στο οποίο απευθύνομαι. Για τους υπόλοιπους, ίσως αυτά που γράφω είναι δυσνόητα και άγνωστα, αλλά ενα πράγμα είναι φανερό σε όλους: μιλώ για εσένα και για εμένα. Όσα ζήσαμε θα θυμάμαι για πάντα. Όσα τόλμησα και είπα θα εννοώ για πάντα. Ήμασταν παιδιά και η ψυχή μας ήταν αγνή, κατακλίστηκε από χιλιάδες συναισθήματα. Η δική μου ψυχή είναι ακόμα μικρού παιδιού, του παιδιού που γνώρισες και αγάπησες. Εσύ έχεις ξεχάσει, έχεις μεγαλώσει και κάτι σαν να πάγωσε μέσα σου που ακόμα και η φλόγα της αγάπης μου δεν καταφέρνει να ζεστάνει. Κάποιες μέρες υπάρχει λιακάδα μέσα σου και η καρδιά σου σαν ήλιος ζεστένει ολόκληρη την ύπαρξή μου. Όταν όμως έχει παγωνιά εγώ αργοπεθαίνω παλεύοντας με το κρύο. Και αυτό που θα έπρεπε να κάνω για να πάψει το μαρτίριό μου το γνωρίζω. Σαν πουλί θα μπορούσα να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω μακριά από την παγωνιά σου σε κράτη ζεστά και φιλόξενα. Εκεί που θα μπορούσα να χτήσω μια φωλιά με ασφάλεια και σιγουριά. Έλα όμως που πουθενά δεν είναι πιό ζεστά από την παγωμένη σου καρδιά. Καμία φωλιά δεν είναι πιό ταιριαστή για μένα απο την χιονισμένη δική μας. Καμία ζεστή χώρα δεν είναι πιο φιλόξενη από εσένα. Γιατί είσαι η πατρίδα μου. Όσοι με γνωρίζουν, διαβάζοντας τα παραπάνω λόγια, θα καταλάβαιναν για ποιό πράγμα μιλώ και ποιό είναι το μυστηριώδες πρόσωπο στο οποίο απευθύνομαι. Οι υπόλοιποι γνωρίζουν επίσης πλέον. Εσύ γνωρίζεις ποιό είναι αυτό το πρόσωπο; Γνωρίζεις πως είσαι εσύ;