ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν,είμαι 20,εδώ κι ενα χρόνο περίπου εχω σχεση με ένα πολύ καλό παιδί,τον θέλω,με θέλει,τα πάμε καλα..Ποιο είναι το "πρόβλημα"?Συνέχεια ακούω γύρω μου να μου λένε πόσο σημαντικό είναι να κάνεις σχεσεις,να βγαινεις,να φλερταρεις,να γλεντάς,να χαίρεσαι τη ζωη σου..Εντάξει,δε λέω,το καταλαβαίνω αυτό.Αλλά δε γίνεται να τα κάνεις όλα αυτά κ να χεις μακροχρόνια σχεση? Δε λέω ότι θέλω να παντρευτώ και να κάνω οικογενεια από τώρα -σε καμία περίπτωση-..Αλλά είναι κακό δηλαδή να είσαι με κάποιον 8-10 χρόνια και μετά να προχωρήσει το θέμα άν όλα πάνε καλά και ομαλά καταλήξουν εκει;Τόσο κακό είναι πια; Το λέω αυτό γιατί εμένα προσωπικά μ εχει επηρεασει αρκετα όλο αυτό..Πριν ένα χρόνο περίπου χώρισα ένα παιδί που ήμασταν μαζί για ένα χρόνο γιατί "φοβόμουν" ότι θα "φαω τα νιατα μου" μαζί του(Φυσικά υπήρχαν κι αλλα προβλήματα,οπότε ουσιαστικά αυτές οι απόψεις που λέω ότι μ επηρεαζουν έκαναν το χωρισμό να έρθει μια ωρα αρχίτερα).. Επίσης τώρα τελευταία με πιάνω να κάνω τις ίδιες σκέψεις για τον τωρινό μου φίλο.Υπάρχουν κάποιες στιγμές -μετρημένες βεβαια,αλλα υπάρχουν- που αναρωτιέμαι μήπως φτάσω 30,με μακροχρόνια σχέση (πχ 10 χρόνια) και συνειδητοποιήσω ότι έχω ξεχασει πως είναι να φλερταρεις,να ερωτεύεσαι κλπ και τότε μου βγουν όλα τα απωθημένα ή μήπως φοβαμαι να χωρίσω και παντρευτώ ή κάνω οικογένεια επειδή περασε καιρός κ πρεπει να προχωρήσει το πραμα κλπ.. Κι όλα αυτα τα σκέφτομαι επειδή όλοι γυρω μου αυτά μου λένε..Τι στο καλό?Μήπως έχουν δίκιο τελικά;