ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω. Εγώ από μικρός, ήθελα να παντρευτώ και να κάνω παιδιά. Πώς γίνεται αυτό, δεν ξέρω. Εννοείται πως ακόμη δεν τα κατάφερα. Είναι λίγες οι γυναίκες που το θέλουν αυτό και γι'αυτό κι είμαι μόνος μου πολλά χρόνια. Συνήθως, μέχρι τα 30κάτι, αναζητούν άλλα πράγματα. Μετά βέβαια το πράγμα δυσκολεύει και μάλλον χωρίς γυρισμό. Αυτή είναι τουλάχιστον η μέχρι τώρα γενική εμπειρία μου, τώρα στα 30. Δεν τσουβαλιάζω, γιατί δεν έχει νόημα. Πλέον, μάλλον έχω ξεγράψει τα παιδιά ως στόχο. Ίσως και γάμο τελικά, να μην κάνω ποτέ. Τα θέλω μεν και τα δύο, αλλά κι αν δεν γίνουν, μάλλον δεν πειράζει. Πού ξέρεις, ίσως και να μην μου είναι γραφτό. Δεν ξέρω. Κατά βάθος, μια σταθερή σχέση με μια καλή κοπέλα ζητούσα πάντα, αλλά αισθάνομαι παράταιρος και παράκαιρος στο σήμερα. Μάλλον δεν ήμουν έτοιμος. Η πίεση όμως να ''βρω μια κοπέλα'' ήταν απίστευτα μεγάλη και με δυσκόλεψε ΠΑΡΑ πολύ. Αισθανόμουν πως αν δεν βρω κάποια, θα ήμουν συναισθηματικά ή σεξουαλικά ανίκανος. Ανάξιος. Πως ίσως ήμουν ομοφυλόφιλος. Και άλλα. Και τελικά απαντήσεις ΔΕΝ έβρισκα και μονάχα υπέφερα από μοναξιά χρόνια ατελείωτα (τα πιο όμορφα νεανικά χρόνια) και μόνο τώρα έχω κάπως ηρεμήσει και τα βλέπω αλλιώς τα πράγματα. Κανένας δεν σε καθοδηγεί πλέον σε τίποτα, δυστυχώς. Πέφτεις με το κεφάλι στον πάτο και μόνος σου πρέπει να σηκωθείς. Ίσως να μην μπορούσα να προσφέρω αυτά που ζητούσα απ'την μεριά μου. Πολύ πιθανό. Βέβαια και τα ζευγάρια που βλέπω τριγύρω μου, δεν αποτελούν και πρότυπο, έτσι; Μην κοροϊδευόμαστε. Λίγοι αξίζουν τον θαυμασμό. Και ναι, ξέρω πως οι υπερβολικές προσδοκίες και τα check-lists στις αρχές μιας γνωριμίας είναι θάνατος. Πολλά ξέρω, αλλά απ'την θεωρία στην πράξη, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Απ'την άλλη, πολλά πράγματα που βλέπουμε εκεί έξω δυστυχώς είναι προσωρινά και φαινομενικά. Θέλει ευελιξία και προσαρμογή το όλο πράγμα αλλά και πίστη σε έναν πυρήνα προσωπικών ιδανικών.Παρ'όλ'αυτά, ε, όσο να πεις, θέλω κι εγώ να λάβω μέρος σε όλο αυτό. Να δοκιμάσω, να δοκιμαστώ, να εξελιχθώ και να ΝΙΩΣΩ αυτό που τέλος πάντων ονειρεύομαι. Κι ας κάνω και λάθη ρε παιδί μου, δεν πειράζει. Ας διορθωθώ εν τέλει. Ούτε να προκαλέσω πόνο θέλω, ούτε να εκμεταλλευτώ κανέναν. Αφού ξέρω πως το θέλω και αφού ΜΠΟΡΩ να το κάνω, τί με κρατά απ'το να εφορμήσω; Οι προηγούμενες απογοητεύσεις; Ε, κάτι έκανα λάθος. Το έχω βρει. Τέλος μ'αυτό. Το πρόβλημα είναι πως, απ'ό,τι βλέπω, μεγαλώνοντας, οι γνωριμίες γίνονται όλο και πιο σπάνιες. Όχι ακριβώς ''δύσκολες''. Η εμπειρία της ζωής βοηθάει να ''ξεσκαρτάρεις'' πολύ γρήγορα τα άτομα που γνωρίζεις. Απλά ''σπάνιες'', κυριολεκτικά αριθμητικά μιλώντας. Στένεψαν πολύ τα περιθώρια πού να πάρει. Πού είσαστε; Τί κάνω τώρα; Που τριαντάρησα, έχω μεν δουλειά, μια ήρεμη και γενικά δημιουργική ζωή αλλά μηδέν κοινωνικό κύκλο, ενώ οι περισσότεροι πρώην συμμαθητές-τριες/ συνάδελφοι/ συμφοιτητές είναι ήδη παντρεμένοι και κοιτάνε τα σπίτια τους; Πάλι απ'την αρχή στο σεργιάνι με τις κοινωνικές ομάδες/χορευτικά γκρουπς κ.α. που σχεδόν όλοι πάνε για να βρούνε ταίρι; Δεν μου πάνε αυτά γαμώτο, δεν νιώθω άνετα. Έχω βαρεθεί. Και έχω βαρεθεί γιατί, τις διόδους που προσφέρει η κοινωνία για κοινωνικοποίηση τις απευθύνει σε έναν μέσον όρο κι εγώ ΔΕΝ ταιριάζω σ'αυτόν τον μέσον όρο. Δεν ΜΠΟΡΩ να μιλήσω άνετα κι ελεύθερα στις καφετέριες/κλαμπ/παραλίες/λέσχες κ.λ.π., γιατί εμένα μ'απασχολεί η αστροφυσική κι η κοινωνιολογία. Άπαξ κι αρχίσω το chit-chat νιώθω σαν εξωγήινος. Μετά από καμμιά ώρα αισθάνομαι "Ωραία, τα είπαμε τα επιφανειακά- και τώρα; Δεν πρέπει να πάμε λίγο βαθύτερα;" Ε, εκεί είναι που νιώθω πως βαράω τοίχο κι απογοητεύομαι. Σχεδόν όλοι έχουν τις παρέες τους και τους/τις συντρόφους τους, οπότε δεν έχουν την δική μου έγνοια. Εμένα πάλι, το μυαλό μου με τραβάει αλλού, τελείως αλλού και προκειμένου να μην φανώ αλαζόνας ζητώντας τους να μιλήσουμε για το Klein's Bottle, αλλά και να μην βαριέμαι κι εγώ, απλά δεν ξαναβγαίνω μαζί τους. Και τελικά μένω μόνος μου. Δεν ταιριάζω. Δεν. Με ποιόν να μιλήσω και με ποιά να γνωριστώ, μου λέτε; ...δύσκολα τα πράγματα. Μάλλον μια Ματίνα Μανταρινάκη χρειάζομαι. Κατακουζίνα