ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι στο πατρικό μου για λίγες μέρες. Ηρθε μια φίλη της μαμας μου και οπως συζητάγαμε της ειπε πόσο κλαψιαρα ημουν στην παιδική μου ηλικία. Πως στις περισσότερες φωτογραφίες έβγαινα με ματια γεμάτα δάκρυα. Γελουσε. Μαμά, είχα τους λόγους μου. Πιεζομουν απο τότε που με θυμάμαι. Ήθελα τον μπαμπά, ήθελα να μη με μαλώνεις και να μη μου μιλας άσχημα. Δεν είναι αστείο. Δεν ήταν αστείο. Ακόμα προσπαθώ να ξεπερασω οσα ψυχολογικά μου έμειναν από τότε και εχοντας σε πρότυπο προς αποφυγή προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου. Να μην αντιμιλαω σε οποιον μου φερνει αντίρρηση. Να παρηγορω οποιον κλαίει, ακόμα κι αν είναι καποιος άγνωστος. Να αγαπάω το σώμα μου που τοσο πολύ δε σου αρεσε. Να θεωρώ τις διαπροσωπικες μου σχέσεις πολυτιμες και οχι απλα θεμα συμφέροντος. Να μην τα βαζω ποτε κάτω γιατι ειμαι "λιγη" για αυτό. Και ποσα αλλα. Θυμήθηκα τοτε που ειχα παράσταση στον χορό, γυρω στα 8 ήμουν. Θυμαμαι τη φωτογραφία μεσα στο αυτοκίνητο με τα μάτια πρησμενα, εγω ντυμένη με μια πανεμορφη στολη, χαιρόμουν τοσο που εκτιμησαν την αξια μου οι δασκαλες και μου εδωσαν το μεγαλύτερο κομμάτι απο τα αλλα παιδάκια. Απο το μαλωμα ομως εκείνη τη μέρα ξεχασα τα βηματα μου μπροστά σε όλους και ενιωσα πολυ άσχημα. Εσυ πάλι γελουσες για το ποσο "χαριτωμένο" ήταν αυτό. Εγω οχι... Μανούλες, μη μαλωνετε τα παιδάκια σας. Ακομα κι αν είναι "λαθη της στιγμής" όπως εγώ, συμφιλιωθειτε με αυτό και αναλάβετε την ευθύνη. Μην τα υποτιμάτε οταν κλαίνε ή οταν εχουν κλειστό χαρακτήρα. Μην εξτονωνωνετε πανω τους τα νεύρα σας. Δεν παίρνουν πάντα ναρκωτικά ουτε μπλεκουν παντα με κακες παρέες. Καποιες φορες η αιτία ειναι μεσα στο ιδιο σας το σπίτι. Μπορεί και εσεις, που ξέρετε...