ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

καθως μεγαλωνω και τα ονειρα μου να βρω το μεγαλο ερωτα γινονται καμμένο χαρτί και σκισμένες σελίδες ημερολογίου εφηβικών πόθων... Οσο θυμαμαι τον εαυτο μου ζωγραφιζα καρδουλες στα τετραδια, πλεον οι καρδουλες με θλιβουν, μου προκαλουν ενα σφιξιμο στο στομαχι. Πριν απο μια εβδομαδα είδα στο πεζοδρόμιο δυο γκέι να φιλιούνται με στοργή ή τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση μου έδωσαν και ευχήθηκα να ήμουν ένας από αυτούς, κι ας βίωνα την κοινωνική κατακραυγή, εγώ θα φιλιόμουν κάθε μέρα στο δρόμο με τον άνθρωπό μου. Με καταλαβαίνεις; Πονάω. Χάνω τον ενθουσιασμό μου, τα όνειρά μου να γυρίσω τον κόσμο φαντάζουν τόσο παιδικά στα μάτια μου. Μεγαλώνω, διαπιστώνω ότι έπρεπε να είμαι κάποια σ' αυτή την ηλικία κι εγώ ακόμη δεν ξέρω ποιά είμαι, δεν είμαι τίποτα, δεν έχω ταυτότητα. Πλέον με απασχολούν προβλήματα βιοπορισμού, δεν είμαι ουτε μικρη ουτε ανεμελη, στραγγιζω απο παθος για ζωη. Ποτε δε ζουσα πραγματικα αλλα τουλαχιστον φανταζομουν τη ζωη μου με τα φωτεινοτερα χρωματα και τωρα νιωθω μια μουνταδα, τα ονειρα μου εχουν γινει ασπρομαυρα, μερα με τη μερα δεν ελπιζω...κι οταν δεν ελπιζεις, εχεις ηδη πεθανει...