Στεναχωρέθηκα διαβάζοντάς το. Η αληθινή σου μανούλα δεν ξεχνιέται. Αυτή δεν είναι τίποτα για σένα, παρά μόνο μια καρακάξα κακιά μητριά. Εφόσον δουλεύεις, να τα αποταμιεύεις και σιγά σιγά να φύγεις από το σπίτι. Ο μπαμπάς σου τι κάνει σε όλο αυτό; Αχ αν ζούσε τώρα ο μπαμπάς μου θα έκλαιγε και πίστεψέ με θα ερχόταν κολυμπώντας να μιλήσει στο μπαμπά σου και να βοηθήσει και σένα.
22.3.2020 | 11:58
Μαργαριτα
Υστερα απο καποια ατυχια (οχι ερωτικη), χρειαστηκε να ξαναγυρισω στο πατρικο μου, απο κει που ηθελα παντα να ξεφυγω. Εχασα την μητερα μου πολυ μικρη κ λιγα χρονια αργοτερα την θεση της πηρε μια αλλη γυναικα. Δυστυχως μεγαλωσα μαζι της κ δυστυχως ζω κ παλι μαζι της.Μ εχει εξουθενωσει ψυχικα με το να με βριζει συνεχεια να κρινει την ζωη μου, να με καταριεται και να με στελνει στον αγυριστο σε καθημερινη βαση, χαιρεται με καθε αναποδια που μπορει να μου συμβει, καποιες φορες με αφησε εξω και κοιμηθηκα στο αυτοκινητο, ενω το καλοκαιρι την περναω στο μπαλκονι κ τον χειμωνα στο δωματιο μου μεχρι να παει για υπνο και να βγω να μαγειρεψω κ να δω τηλεοραση και παλι σηκωνεται ανα διαστηματα να ελεγξει. Παρ'ολα αυτα με κατηγορει σε συγγενεις κ τριτους παριστανοντας το θυμα ενω οταν κλεισει η πορτα του σπιτιου γινεται αυτο που πραγματικα ειναι. Δυστυχως ζωντας κ μεγαλωνοντας με τετοιο αρρωστο ισως ατομο, ειμαι δυστυχισμενη, εισπραττω καθημερινα μισος και ψυχολογικη κακοποιηση κ νιωθω πως δεν εχω δυναμη να αλλαξω κατι. Μερα με την ημερα αποδυναμωνομαι, νιωθω οτι θα καταρευσω. Ειναι τοσο ασχημη η ψυχολογια μου που δεν εχω φιλους και συντροφο. Ζητω συνεχεια την μοναξια και την απομονωση για να ηρεμησω(αν και εργαζομαι τα οικονομικα μου δεν αρκουν για να νοικιασω)
3
