ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πήρε κάτι να γράψει,αλλά και τι να πει...Η ιστορία τους σύντομη,απλή και καταδικασμένη.Είχαν συναντηθεί πολλές φορές πριν γνωριστούν καπου μεταξύ καπνών,αλκοολ και σαρπαντίνων."Ήταν γραφτό"της είχε πει μετά."Μόνοι μας γράφουμε το μέλλον μας"απάντησε αργότερα,στην προσπάθεια της να το παίξει δύσκολη.Αυτός ο γνωστός,ωραίος μαλάκας,που ξέρει απο γυναίκες και από ζωή και τελικά τίποτα δεν ξέρει...Αυτή?"Δεν είσαι καν ωραία,αλλά έχεις κάτι"της είπε μια νύχτα ξαπλωμένος.Μόλις του είχε αρνηθεί να κοιμηθούνε αγκαλιά.Προσπαθούσε απεγνωσμένα να μη συνηθίσει να μοιράζεται και το κρεβάτι της.Στα μάτια του ήταν ό,τι δεν μπορούσε να έχει.Ελεύθερη και παιδικά αισιόδοξη.Και αστεία..Μπορούσε να τον κανει να γελάει με αυτή και κυρίως με τον εαυτό του.Τον κορόϊδευε για το όνομα του"Τί,σαν το λουλούδι?"ρώταξε ξανά και ξανά χωρίς να ξέρει πως κάθε άνοιξη που θα έβλεπε το λουλούδι να ανθίζει θα μαράζωνε λίγο από το είναι της.Στα μάτια της ήταν ό,τι δεν μπορούσε να έχει.Φιλόδοξος,γεμάτος εμπειρίες.Είχε δαμάσει τη ζωή πριν το δαμάσει εκείνη.Αυτό ήθελε απο εκείνον..λιγη ζωή.Δεν είχε ανάγκη απο συναισθηματισμούς,μόνο απο συναισθήματα.Οι νύχτες τους μυστικές και μυσταγωγικές με μια πνοή αμαρτίας.Της έκλεβε κάθε φορά ένα κομμάτι αυτοκυριαρχίας.Είχαν τον τρόπο τους να επικοινωνούν μέσα από τη διαφωνία.Και κάπου εκεί που τον βασάνιζε η παιδικότητά της,θέλησε να την παγώσει στην πραγματικότητα με ένα παραμύθι"είσαι εθιστική ρε μικρή και γω είναι χρόνια στην απεξάρτηση"Τότε,όπως ξυπνάς απο όνειρο,πήδηξε απο το συντριβάνι της πλατείας και στάθηκε μπροστά του.Ένα διαπεραστικό βλέμμα μέσα απο τα μάτια του και μέχρι την ψυχή του."Το βλέπω φίλε μου,αυτό είναι το πρόβλημά σου.Τη ζωή αξίζει να τη ζεις μέσα απο τους εθισμούς σου.""Θα σε κρατάω για πάντα εδώ"έδειξε,όχι την καρδιά,αυτή την είχε σκουριάσει προ πολλού.Το μυαλό είναι που δημιουργεί την εξάρτηση και κείνη την αρρωστημένη αγάπη."Ε και?"απάντησε τόσο ψύχραιμα με μια κουβέντα ποτισμένη ανείπωτης απελπισίας....Και όποτε έβλεπε το λουλούδι του έκτοτε ήξερε την απάντηση...