ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν μιλούσα με μια φίλη μου και με ρωτησε πότε θα έρθω Αθήνα, γιατι τους λείπω πάρα πολύ και ότι με αγαπάνε (σχεδόν κάθε φορά που μιλάμε με πριζουν, και φτάνω σε σημείο να πιστευώ ότι λένε αλήθεια). Ειλικρινά αισθάνθηκα πολύ όμορφα όταν μου το είπε, γιατί ΠΟΤΕ δεν μου το εχει πει κανείς αυτό. Δεν είμαι σίγουρη όμως εαν το εννοούσαν. Βασικά αισθανομαι ότι δεν έχω φιλους και ότι με τις κοπέλες αυτές απλά κανουμε χαβαλέ. Και μάλλον δίνω ιιδιαίτερη σημασία στα αρνητικά χαρακτηριστηκά, και όχι μόνο με αυτές αλλά με όλους το κάνω. Ίσως ειναι και ο λόγος που αισθανομαι τόσο μονη μου και δεν μπορώ να διατηρήσω φιλίες, εκπέμπω δηλαδή μία αρνητική ενέργεια ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Ούτε εκφράζομαι και εμπιστεύομαι ευκολα. Από την άλλη, δεν εχω ιδέα το πώς βλέπουν αυτές τη "φιλία" μας. Πώς μπορώ να τα δω όλα θετικά; μήπως και προχωρήσει η ζωή μου, γιατι δε μπορώ άλλο αυτο το σκοτάδι, με πνίγει.