11.11.2011 | 03:50
Με αφορμή
κάποιες εξομολογήσεις σχετικά με την φιλία και με το κατά πόσο μπορούμε να χαρούμε με την χαρά των φίλων μας: Η φίλη μου είναι ίσως για πρώτη φορά σε μια ευτυχισμένη σχέση, και εγώ δεν μπορώ να χαρώ μαζί της. Μου είναι μάλλον αδιάφορο. Το ότι πρέπει να δείξω χαρούμενη με πιέζει. Νιώθω κακιά φίλη, αλλά σήμερα αναρωτήθηκα μήπως αδικώ τον εαυτό μου. Τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι σε κακό χάλι, όλα πάνε στραβά (όλα στραβά, και ρεαλιστικά στραβά). Κατά συνέπεια η ψυχολογία μου έχει πέσει πολύ χαμηλά. Είχα φτάσει στο σημείο να κάνω μαύρες σκέψεις. Πώς μπορώ λοιπόν να χαρώ με την καρδιά μου, με κάτι καλό που συμβαίνει στην φίλη μου όταν παράλληλα δεν έχω τη δύναμη να χαρώ; Θεωρώ ότι για όσο αυτή είναι καλά και εγώ άσχημα θα είμαστε ασυμβίβαστες ως στενές φίλες. Είναι σαν να κάνεις παρέα με κάποιον που τρώει του σκασμού ενώ εσύ ψωμολυσσάς. Δεν γίνεται. Επίσης, για να το πάω παραπέρα, όπως εγώ δεν αντέχω από κοντά την ευτυχία της, αυτή δεν αντέχει τον πόνο μου.Είμαι κακιά φίλη;