ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάβαζα πριν λίγες μέρες ένα βιβλίο που έγραψε ένας εβδομηντάχρονος εκλιπών πλέον αγαπημένος μου συγγραφέας. Και ταυτίστηκα τόσο πολύ με τα λεγόμενά του. Τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή, τη μοναξιά, τον τρόπο που μιλάει για τον έρωτα. Τον λυρικό αισθησιασμό του κειμένου. Ακόμα και για το σεξ μιλάει με τόσο τρυφερό και δυναμικό ταυτόχρονα τρόπο σαν να είναι στο μυαλό μου. Δεν θεωρώ φυσικά πως είμαι ισάξιός του ούτε ταλαντούχος όπως αυτός. Εγώ τριάντα χρόνια μικρότερός του κι έχω τις ίδιες σκέψεις. Το ίδιο όμως είχα κι από την εφηβεία μου. Πάντα είχα σκέψεις μεγαλύτερες από την ηλικία μου. Διάβαζα το πίσω κείμενο και των βιβλίων και της ζωής και των αντιδράσεων και των ανθρώπων. Διέκρινα πάντα τη μοναξιά, τον απελπισμένο έρωτα ή πότε κάποιος είναι γεμάτος ζωή ανάλογα με τα γραπτά του. Δεν εννοώ ότι η μυθοπλασία αναπαριστά εκατό τοις εκατό τη ζωή. Απλά από μικρός ένιωθα σαν να την έχω ήδη ζήσει την μελλοντική ζωή μου. Δε γίνεται να αλλάξω. Ίσως να μη θέλω κιόλας. Θυμάμαι στο σχολείο, στο Λύκειο ένας συμμαθητής με φώναζε ''γέρο'' όχι με κακία αλλά το κόλλησαν κι άλλοι.