ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολύ καλά τα λέει η εν λόγω εξομολόγηση. Όμως ας μου πει κάποιος, εμείς που μεγαλώσαμε μέσα σε δυσλειτουργικές οικογένειες, με συναισθηματική κακοποίηση από τη μητέρα και σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα, εμείς τι μέλλον έχουμε? Τι λύση υπάρχει για μας? Πώς θα καταφέρουμε να μην κρεμόμαστε από την παραμικρή έκφραση έγκρισης κ αποδοχής από την πλευρά του συντρόφου μας? Πώς δεν θα υποφέρουμε από ζήλεια και ανασφάλεια? Πώς δεν θα έχουμε υπορβολικές απαιτήσεις? Πώς θα καταφέρουμε να μη συμπεριφερόμαστε είτε σαν πεντάχρονα που κλαίνε συνεχώς ή σαν πέτρες αποκρύπτοντας κάθε συναίσθημα? Πώς? Πώς? Πώς?Ξέρω, η λύση είναι ένας καλός ψυχολόγος. Αλλά μέχρι αυτό να φέρει αποτέλεσμα, τι γίνεται επί του πρακτέου?Please help... Χάνω το μυαλό μου τουλάχιστον μια φορά κάθε μέρα. Είναι άβυσσος αυτό το πράγμα. Άβυσσος.