ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Επειδή ρώταγε αν υπάρχουν άλλα άτομα που έχουν βρεθεί στην ίδια θέση, η αλήθεια είναι πως ναι. Δεν είναι μόνη.Η σχέση με τον δικό μου αδερφό άνηκε μάλλον στην γκρίζα ζώνη, επίσης τον αγαπώ σαν άνθρωπο όμως από μακριά πλέον κάτι που με ανακουφίζει. Ο αδερφός μου όταν ήθελε ή είχε ανάγκη ήταν σύντροφος στο παιχνίδι μαζί μου, στο παιχνίδι που διάλεγε αυτός βεβαίως, οπότε παίζαμε 'αγορίστικά' είναι η αλήθεια, εκτός από ποδόσφαιρο κανονικό μιας και η αποδόσεις της μικρότερης αδερφής του ήταν για κλάματα. Κάπου εκεί στα 6 μου, ο αδερφός μου άρχισε να μεταμορφώνεται για πολλά χρόνια στον χειρότερό μου εφιάλτη: με είπε χοντρή κι εγώ φυσικά πίστεψα τον μεγάλο μου αδερφό και έβαλα τα κλάματα. Νομίζω εκεί ήταν η αρχή του κακού. Έκτοτε, οι περισσότερες μας στιγμές ήταν για λίγο καλές-όταν ήθελε- και μετά γινόταν σκληρός. Όταν θύμωνε εκεί που παίζαμε πάουερ ρέντζερς με χτύπαγε πολύ δυνατά κι όταν ζητούσα να σταματήσει συνέχιζε κι έμπηγα κάτι κλάματα που γίνονταν αιτία να με μαλώσει η μητέρα μου και να μου τις βρέξει κι αυτή γιατί «τι θα πει κι η γειτονιά;». Οπότε δεν είχα να ζητήσω από κάπου βοήθεια. Σιγά-σιγά ήθελε και μια προσωπική υπηρέτρια να του φέρνει το νερό, το φαγητό κ.ο.κ. κι επειδή ήμουν κάπως αντιδραστική κατέληγα να τρώω μερικές ξόφαλτσες και μετά να πηγαίνω. Θυμάμαι, ότι ο προστάτης μου είχε υπάρξει ένας τεράστιος αρκούδος που μου 'χε πάρει ο πατέρας μου για την ονομαστική μου εορτή και μια μέρα, έτσι όπως το βάραγε με μανία καθώς ήθελε να χτυπήσει εμένα, τον αποκεφάλισε κι έκτοτε δεν ήθελα να κοιμάμαι μ' αρκούδια για πάρα πολλά χρόνια, 6-7 ήμουν τότε. Τα πράγματα με τα χρόνια χειροτέρευαν, καθημερινά μ' έβριζε: χοντρή, χαζή, ανίκανη, βούζα (τι λέξη κι αυτή!) αλλά επίσης μ' εκβίαζε κάθε φορά που έδειχνα αντίσταση ότι θα μου σκίσει τα βιβλία του σχολείου κι ένας Θεός ξέρει πόσο πολύ τ' αγαπούσα. Έπειτα, αν θύμωνε πολύ, για να μην σπάσει τίποτα βάραγε εμένα, το 'χε πει κιόλας. Η εφηβεία ήταν ανυπόφορη, οι σχέσεις μας ήταν τεταμένες όσο δεν πήγαινε και δεν είχα πουθενά να μιλήσω, Επιπλέον, είχαμε αποκτήσει μια πολύ μικρότερη αδερφή κι ήμουν αποφασισμένη σ΄αυτήν να μην επιτρέψω να σηκώσει χέρι. Αλλά από την άλλη, τα καλοκαίρια και η μικρή μας έβλεπε όταν ο αδερφός μου με χτύπαγε. Είχα πάντα μώλωπες όχι από παιχνίδια, αλλά από τον αδερφό μου. Κάποιες φορές ήθελε να με πνίξει. Έλεγε πως ο μόνος λόγος που δεν το 'κανε ήταν γιατί δεν ήθελε να μπει φυλακή,ούτε αυτό άξιζα προφανώς. Το συναίσθημα ήταν ανυπόφορο, δεν ήταν μόνο ο αδερφός μου το μόνο μέτωπο που είχα αλλά ήταν αυτό που με πλήγωνε παραπάνω. Οι δικοί μου έλεγαν να υποχωρώ και να μην τον ερεθίζω ενώ ξεκάθαρα είχε άδικο. Κάποιες φορές, ως έφηβη, έκανα βόλτες στο πεζόδρομο που έχει η εθνική οδός, δεν είχα που να πάω, 14-15 ήμουν. Όταν γύρναγα ο αδερφός μου με κατηγορούσε ότι ανησυχούσα τη μαμά μου κι έλεγε πάντα ότι εγώ δεν τον αγαπάω (!). Κάπου στα 17 μου, κλάταρα, θα έμενα σε κάτι φίλες γιατί δεν άντεχα να με βρίζει άλλο. Κάθε μέρα έκλαιγα και όσες ανασφάλειες είχα με το έξω μου ειδικά τις είχε δημιουργήσει ο γλυκός μου αδερφός. Στο σχολείο πάντα περίμενα να πεταχτεί κάποιος να με πει «χοντρή» κι έτσι κατάπινα κι από εκεί πειράγματα και κοροϊδίες που ποτέ τελικά δεν είχαν να κάνουν με την εμφάνισή μου. Επίσης, ο πατέρας μου, αντί να συνετίσει τον αδερφό μου έλεγε τόσο χοντρή που είμαι μόνο με γερανό μπορούν να με σηκώσουν και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ξεπέρασα τα 75 κιλά, αλλά κι αυτά τα έφτασα γιατί έτσι όπως έκλαιγα με τάιζα γλυκά να ηρεμήσω. Στα 18 μου, επειδή δεν έβρισκα δουλειά, πίστεψα ότι ο αδερφός μου είχε δίκιο και ότι είμαι μία άχρηστη και πήγα να μου κάνω κακό... ευτυχώς απέτυχα και τότε κάπως ξύπνησα κι αποφάσισα να κατεβάσω ρολά. Πλέον, έχει φύγει αυτός απ' το σπίτι. Έχει μαλακώσει κάπως, η αλήθεια είναι ότι μεγαλώσαμε σε καυγάδες και τσακωμούς όμως πάνω από πέντε λεπτά δεν μιλάμε, πάλι θ' αρχίσει να προσβάλλει και να κριτικάρει οπότε κρατάω εγώ τις αποστάσεις. Τώρα που δεν μένουμε μαζί, δεν έχω πρόβλημα με όσα πέρασα γιατί με έμαθαν τι δεν θέλω να γίνω, το 'χα πάρει απόφαση από πολύ μικρή ότι δεν θα γίνω ποτέ σαν τον αδερφό μου και το κράτησα. Σίγουρα ως ένα βαθμό ζηλεύω τα ενωμένα αδέρφια, όπως και τις αγαπημένες οικογένειες όμως τι να γίνει; Υπάρχουν καλύτερα και χειρότερα. Ό,τι κι αν πέρασα, πλέον δε νιώθω θύμα όπως ένιωθα μέχρι κάποια ηλικία, Επιπλέον, όταν αποφάσισα να μην κάνω αυτά που ευχαριστούν τους άλλους και να μην σκέφτομαι μόνιμα τα θέλω τους είδα διαφορά. Φυσικά, καμιά φορά κάνω κάτι μικρά συναισθηματικά πισωγυρίσματα αλλά είμαι σίγουρη για τον εαυτό μου. Στον αδερφό μου δεν κρατάω κακία, εξάλλου αυτός έχασε μια αδερφή που παρ'όλες τις κακές του συμπεριφορές ήταν δίπλα του στα δύσκολα, ήταν αυτή που τον άκουγε όταν είχε ανάγκη και που τον συμβούλευε. Κάπου μέσα του νιώθει τύψεις και τον βλέπω να συμπεριφέρεται ενοχικά σε άλλα άτομα, αλλά δικό του θέμα κι αυτό. Εύχομαι να είμαστε καλά κι από μακριά!