ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Mε το αγόρι μου είμαστε μαζί 1,5 χρόνο. Σε αυτόν τον χρόνο, μου έχει φερθεί πολύ καλά, μου έχει σταθεί έχει προσπαθήσει πολύ να με ικανοποιεί και να διορθώνει πραγματα που με στεναχωρούν και αντέχει την απόσταση.Όταν είμαστε μαζί είναι υπέροχα και είμαι σίγουρη ότι μου είναι 1000% πιστός και σωματικα και πνευματικά. Έχει κάνει δυο τρεις χοντράδες που με πλήγωσαν ,αλλά πάντα είναι καλοπροαίρετος. Μου είχε πει μια φορά , ότι είναι ερωτευμενος μαζί μου. Είχε αγχωθεί εμφανώς και το είπε σαν να ήταν υποχρεωμένος, αναφεροντας μου οτι πρεπει να το ξερω αλλα δεν του αρεσει να εκφραζεται με λεξεις. Εγω του έχω πει ότι τον αγαπαω και μου βγαινει αυθόρμητα να το λεω.Ως τωρα ποτε δεν περιμενα να το ανταποδωσει. Δηλαδη του λεω ''σ'αγαπω'' και μου λεει ''σε υπολογιζω πιο πολυ απ'όλους''. Γενικα είναι ανθρωπος της λογικης και απεχθανεται να παρασυρεται απο συναισθήματα όσο τίποτα άλλο. Ως τωρα, το είχα δεδομενο στο μυαλό μου οτι με αγαπαει όσο τον αγαπαω και εγω απλά δεν το λεει. Εχει απεχθεια σε αυτην την λεξη γιατι λεει ότι οι ναθρωποι την χρησιμοποιουν αυθαιρετα και ειναι εντελως κενη. Πλεον όμως για καποιον λογο νιωθω μια πολυ μεγάλη ανασφάλεια , ότι δεν νιωθει όπως εγω. Ειναι χαζόι, όταν προσπαθει γιατην σχεση μας παρα τις δυσκολιες και την αποσταση αλλα και παλι αισθανομαι κπαως. Φοβάμαι ότι μια μερα απλα θα με παρατησει σκεπτομενος οτι δεν με αγαπησε καθολου και άλλα τέτοια κουλα. Δεν του εχω πει τον προβληματισμο μου για να μην νιωσει πιεση αλλα καθε φορα που του λεω οτι τον αγαπαω νιωθω λίγο περιεργα πλεον αν και δεν σκοπευω να το σταματησω .Την πρωτη φορα που του το ειχα πει είχε λαμψει το προσωπο του...