ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μια τσιγγάνα το πρωι εκει που καθόμουν με 2 φίλες στην πλατεία και ζήτησε χρήματα. Κρατούσε απο το χέρι ενα πανέμορφο μικράκι, γύρω στα 3 με 4. Κόμπιασα για λιγο και ειπα οτι δεν εχω. Επέμεινε οτι τα χρειαζεται για να αγοράσει φαρμακα. Της ειπα οτι το μονο που μπορούσα να κανω ειναι να παρω στο μικρο φαγητό για να φαει. Κοντοστέκεται και έπειτα ψυθιρίζει "τραβα πηγαινε". Παμε μαζι στο απενταντι μαγαζί, λεω στον μικρο να διαλέξει ό,τι θέλει. Παίρνει ενα χυμό βύσσινο. Του λεω αν θελει να φάει κατι και του το αγοράζω. Η τσιγγάνα να με λούζει στις ευχές εντομεταξύ· να παντρευτώ λεει όμορφο και πλούσιο άντρα. Ένιωσα περίεργα και δεν ξερω αν εκανα καλα, τι επρεπε να κανω. Ξερω οτι εκμεταλλεύεται τον μικρο και μου σφίγγεται το στομαχι. Το μωρο επρεπε να ειναι στο σχολείο, εκει που εγω ακομα φοιτώ. Επειδη ειναι υποχρεωτικό και απαραίτητο και δικαίωμα μου και ειναι και δικό του. Το μωρουλι με τα καστανά ματάκια που σέρνεται κάθε μερα απο εδω και απο εκει και χρησιμοποιείται ως δόλωμα ειναι το ιδιο μωρούλι που δειλιασε να διαλέξει το φαγητό του και το ιδιο που χαμογέλασε οταν του το έδωσα. Να στερείται μόρφωση, αγαπη, παιχνίδι λόγω καταγωγής και νοοτροπίας. Γαμωτο, γιατι... Δεν εχω σταματήσει να το σκέφτομαι, δεν ξερω ισως σας φαινεται χαζο. Ισως ειναι. Ισως το εχουμε συνηθίσει που δεν μας κανει εντύπωση πια. Ισως ομως και να πρεπει να μας κανει. Ε; Πρέπει...;