ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και με αγαπάς παθιασμένα...δεν είσαι εκείνος όμως....έκλεισες ραντεβού να κάνεις τατουάζ το όνομά μου πάνω στο σημείο της καρδιάς...γιατί θα με αγαπάς για πάντα...κάνεις όνειρα, σχέδια για μια ζωή...δεν του μοιάζεις σε τίποτα...και εκείνος...με αγαπάει...αλλά...δεν θέλει σχέση τώρα...ότι έζησα μαζί του,το έζησα, τέλος...τώρα μόνο βρισκόμαστε φιλικά...πάντα κρυφά από εσένα....και μόνο τότε νιώθω γεμάτη...όταν είμαι μαζί του...με αγαπάει...και με ποθεί, το ξέρω...απλά σε σέβεται...και δεν κάνει κίνηση...ξέρω να τον διαβάζω σαν ανοιχτό βιβλίο...του λείπω...μου το λέει, μου το δείχνει...τι κάνω μαζί σου? είμαι τόσο απαίσιος άνθρωπος λοιπόν? περνάνε οι μέρες...κι εσύ δένεσαι...δεν είμαστε ούτε τρεις μήνες μαζί...με καταπιέζεις, με ζηλεύεις, με αγαπάς σχεδόν αρρωστημένα...προσπαθώ να σε αγαπήσω κι εγώ...λένε πως μια γυναίκα πρέπει να είναι με κάποιον που την αγαπάει πιο πολύ από ότι εκείνη...κι όταν κάνεις το τατουάζ? πώς μπορώ μετά να σε χωρίσω? πώς μπορώ να σε πληγώσω τόσο πολύ? σε κανέναν δεν αξίζει ο πόνος..γιατί βαθιά μέσα μου εύχομαι και ελπίζω ότι εκείνος θα γυρίσει....ξέρω πως θα το κάνεις το τατουάζ...δεν με ακούς που σου λέω όχι...θέλεις να μου το κάνεις δώρο...γιατί....ίσως απλά πρέπει να αφεθώ...και να κάνω μαζί σου την οικογένεια που ονειρευόμουν να κάνω μαζί του...είμαι πια 34....και αγαπάω εκείνον από τα 16 μου.....και πάντα θα είμαι ερωτευμένη μαζί του....πώς τα έκανα έτσι...