ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...να πρεπει συνέχεια να θέτω όρια και ιδιώς στις σχέσεις. Πραγματικα με κουράζει. Αν νιώσω ανετα και χαλαρώσω, πάντα ο άλλος θα αρχισει να κάνει πραγματα που με ενοχλουν και ξέρει ότι με ενοχλουν γιατι πολλά απλά το λεω. Νιωθω σαν να πρεπει να προσπαθω για να μην θεωρηθω δεδομένη, να συγκρατω τον εαυτό μου και να παιζω παιχνίδια επιτηδες. Γιατι να λειτουργουν οι ανθρωποι έτσι? Γιατί να πρέπει ο άλλος να νιωσει ότι σε χάνει για να σε εκτιμήσει? Είναι πολύ κουραστικό και μου δημιουργεί μια μονιμη ανασφάλεια και καχυποψία για όποιον εχω απεναντι μου. Οκ πολύ ευκολο το να προσποιείσαι ότι δεν σε νοιάζει, ότι δεν σε επηρεάζει κάτι, αλλα στην ουσία σε αφήνει να νιώθεις μόνος και σου στερει το οτιδηποτε ουσιαστικο. Δεν θέλω σεβασμό από φόβο, θελω σεβασμο απο αγαπη και αυτα τα δυο διαφερουν παρα πολυ. Και τι αν εγω θέλω κάποια στιγμή να είμαι απλά ο εαυτός μου? Ειναι χαλια να νιωθεις απειλη απο τα ατομα που υποτιθεται οτι σε αγαπανε. Κατανοω ότι ετσι είναι η ανθρωπινη φυση και οτι δεν ειναι κατι προσωπικο που εχουν οι αλλοι απεναντι μου, αλλα μου την βιδωνει παρα πολύ. Οκ απεδειξα την αξια μου μια φορα γιατι πρεπει να την αποδυκνειω συνεχεια? Πρεπει παντου να ειμαι σκληρη και να υπερασπιζομαι τον εαυτό μου ,σε δουλεια, φιλους, οικογενεια, γιατι να πρεπει να το κάνω αυτο και στην σχέση μου λες και ο άλλος είναι εχθρος μου? Δεν το λέω με διαθεση να υπερηφανευτώ αλλά εχω αναπτυξει την κατάλληλη συνείδηση ώστε να μην παιρνω τίποτα δεδομένο και έτσι απογοητευομαι όταν οι πιο πολλοι φερονται διαφορετικά. Σαν να είμαστε ζώα ρε γαμώτο. Bεβαια παραπονιεμαι για βλακειες και χωρις λογο γιατι αυτο το μοτιβο παρατηρειται παντου και συνεχεια και δεν ειναι κατι που μπορω να αλλαξω εγω για τους αλλους. Ελπιζω κάποια στιγμή να βρω έναν από αυτους τους ανθρώπους που έχουν την ωριμότητα να εκτιμουν ότι τους δινεται αμεσα.