ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να εξομολογηθώ ότι είμαι πολύ μοναχικός άνθρωπος και δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό. Φροντίζω να ψυχαγωγώ τον εαυτό μου και να νιώθω πλήρης και μόνο με την δική μου συντροφιά. Σίγουρα κάποιες στιγμές μου λείπουν πράγματα που μπορείς να κάνεις με παρέα και νιώθω ότι ίσως να χάνω εμπειρίες και όμορφες στιγμές από τη ζωή μου όντας μόνη και μοναχική. Αλλά έχω αποδεχτεί ότι εν τέλει αυτός είναι ο χαρακτήρας μου και καλώς ή κακώς αν οι άλλοι δεν κάνουν μια προσπάθεια να με έχουν στη ζωή τους πάντα θα απομακρύνομαι σε κάποια φάση χωρίς να έχω απαιτήσεις από κανέναν να με "κυνηγήσει". Δεν μου αρέσει να πιέζω ούτε τους άλλους ούτε εμένα. Αν πάλι "δεν μου βγαίνει", όσο και να θέλει ο/η εκάστοτε να κάνει παρέα μαζί μου θα απομακρυνθώ. Κατά τα άλλα θα έλεγα ότι είμαι αρκετά πρόσχαρη και φιλική, δεν έχω πρόβλημα να γνωρίζω νέους ανθρώπους απλά δεν με ενδιαφέρει ίσως να δημιουργώ στενές σχέσεις. Πιθανότατα να αλλάξω στο μέλλον, πάντως είμαι ευχαριστημένη αυτή τη στιγμή με τη μοναξιά μου και την αγαπώ. Το μόνο που με κάνει να νιώθω κάπως δυσάρεστα κάποιες φορές είναι ότι όλα τα παραπάνω γίνονται αντιληπτά από τους κοντινούς μου ανθρώπους σαν κάτι κακό, περίεργο, νοσηρό,"είναι περίεργο να μην έχεις φίλους στην ηλικία σου","είναι έτσι είναι αλλιώς" κλπ. όπως και η μάλλον αρνητική εντύπωση που αποκτούν όσοι καινούριοι άνθρωποι γνωρίζω. Με προβληματίζει το τελευταίο αρκετά και θα ήθελα να μάθω τι άποψη θα σχηματίζατε για κάποια κοπέλα που δεν έχει φίλους και είναι όπως εγώ; Θα σας φαινόταν τόσο πια παράξενο και ενδεικτικό για έναν κακό χαρακτήρα;