Πρώτα απ'όλα, γιατί θέλεις να κάνεις το διδακτορικό; Σε ενδιαφέρει τόσο πολύ το αντικείμενο σπουδών ώστε να μην αντέχεις μακριά του; Από την περιγραφή σου θα έλεγα πως όχι.Θέλεις να κάνεις ακαδημαϊκή καριέρα; Λίγο δύσκολο, πόσοι να γίνουν πια καθηγητές πανεπιστημίου; Ειδικά αν δεν έχεις καλό μέσο. Δε φαίνεσαι να "καίγεσαι" κιόλας.Θέλεις να έχεις καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση; Και, μέχρι να τελειώσεις το διδακτορικό, θα δουλεύεις κάπου; Γιατί στα 35 χωρίς εμπειρία, δε νομίζω να ενθουσιαστούν οι πιθανοί εργοτδότες. Και μιλάμε για σπουδές που δεν έχουν και καμιά τρομερή επαγγελματική αποκατάσταση, να πεις π.χ. ότι κάνεις διδακτορικό στη Βιολογία δουλεύοντας σε εργαστήριο. Τα Παιδαγωγικά είναι άλλου τύπου σπουδές.Άρα, εφόσον έχεις σπουδάσει (αυτό που επιθυμούσαν οι γονείς σου) και έχεις κάνει και ένα μεταπτυχιακό, θα έλεγε πως τα τριάντα είναι μια καλή ηλικία για να καταλάβεις τι σου αρέσει, πού έχεις κλίση και να το ξεκινήσεις. Αν δεν το κάνεις, θα το μετανιώνεις το υπόλοιπο της ζωή σου, στο εγγυώμαι.Η Ελλάδα έχει καλές σχολές Σχεδίου Μόδας και πολλοί σπουδαστές κατευθύνονται εκεί, όχι επειδή έχουν κλίση, αλλά επειδή πρέπει να σπουδάσουν κάτι σώνει και καλά. Οπότε, μιας και λες ότι είσαι ήδη καλός, δε θα αργήσεις να ξεχωρίσεις.[Αν έχεις τη δυνατότητα, βέβαια, για σπουδές στο εξωτερικό, υπάρχουν 3-4 στην Ευρώπη(εύκολο να τις βρεις) που δεν έχω ακούσει για απόφοιτό τους που να μην έχει βρει καλή δουλειά αμέσως.]
24.2.2019 | 17:57
Με ολη την καλη διαθεση...θα ηθελα μια γνωμη..
Πέρασα το 2006 σε παιδαγωγική σχολή επειδή ήταν η καλύτερη σχολή που έπιανα τότε και υποσχόταν άμεση επαγγελματική αποκατάσταση. Μεγάλωσα με την πεποίθηση ότι πρέπει να σπουδάσω κάτι που να θεωρείται ''καλή σχολή'', κυρίως για τους γονείς μου. Στην πορεία ανακάλυψα ότι μου ταίριαζε σε κάποιο βαθμό, και την τελείωσα εύκολα και στην ώρα μου. Έκανα το μεταπτυχιακό μου πλέον σε εποχή κρίσης, και συνέχισα να ψάχνω για δουλειά. ΜΑΤΑΙΟ. Είχα ξεκινήσει ταυτόχρονα για χόμπι να σχεδιάζω ρούχα που ήθελα να ράψω για προσωπική μου χρήση. Και φτάνω σε ένα σημείο που πιάνω τον εαυτό μου να είναι ερωτευμένος με αυτό το αντικείμενο. Επί χρόνια. Και να συνειδητοποιώ ότι με ενδιαφέρει και πέρα από προσωπική χρήση. Ο σύντροφός μου και φίλοι/συγγενείς να μου λένε ότι ''το΄χω''. Οι γονείς να συνειδητοποιούν ότι όντως ΕΤΣΙ είναι. Και να παραδεχονται ότι δεν ηταν και τοσο καλη ιδεα τα παιδαγωγικα τελικά.Θα μου πειτε γιατι δεν διαλεγες κατι αλλο. Γιατι ΔΕΝ ειχα τοτε την ωριμοτητα να επιλεξω τι θελω να κανω απο τα 17-18 μου. ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ. Ετυχε να ειμαι απο τα παιδια που απλα διαβαζαν για καλους βαθμους και δεν ειχαν ασχοληθει με κατι που να τα κανει να εξερευνησουν τις κλισεις τους. Εκτος απο το να ζωγραφιζω. Απο νηπιο. Και να είμαι στη συζήτηση διδακτορικού πάνω στα παιδαγωγικά και από την άλλη να σκέφτομαι να γραφτώ σε σχολή σχεδίου μόδας για να μάθω ΚΑΛΑ αυτό που λατρεύω.Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω συναντηθεί με τον καθηγητή του διδακτορικού, έχει δεχτεί να με αναλάβει και είμαι ακριβώς πριν την υποβολή της πρότασης. Είμαι 30 χρονών και αναρωτιεμαι αν πλεον αξιζει να συνεχισω τιςσπουδες αυτες...η να παω να μαθω αυτο που αγαπω τοσο πολυ, ασχετα απο το αν θα το εξασκησω μετεπειτα.
1
