ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σε ολους. Είμαι κοπέλα 22 ετών και πραγματικά όλο αυτό που νιώθω δεν μπορώ με τίποτα να το εξηγήσω. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αντιμετωπίζω τέτοια κατάσταση. Κάθομαι τώρα στο σπίτι και κλαίω, έχω βαρεθεί να είμαι μόνη μου, έχω κουραστεί να βγαίνω, νοιώθω ότι δεν έχει νόημα να το κάνω, όλο τα ίδια και τα ίδια. Ενώ είμαι εμφανίσημη(απ'οτι λενε), είμαι 1.70, με καστανόξανθο μακρύ μαλλί και ανοικτόχρωμη επιδερμίδα, δεν ξέρω ή έχω τον κοσμοδιώκτη ή ίσως ευθύνεται η συμπεριφορά μου γι'αυτό, οι άντρες νοιώθω ότι φοβούνται, ντρέπονται, δεν ξέρω και γω τι άλλο, να με πλησιάσουν. Που ήμουν μικρότερη, μαθήτρια για παράδειγμα δε συνεβαινε αυτό αλλά το αντίθετο, όμως εγώ επειδή ήθελα να μείνω αφοσιωμένη στα μαθήματα μου, δεν έδινα σε κανένα σημασία και ίσως να έχασα και σημαντικές ευκαιρίες να είμαι με κάποιον που πραγματικά αξίζει. Μπορεί αυτό να είχε και αντίκτυπο σε μένα, του τύπου "βλέπετε αλλά μην αγγίζετε". Πολλές φορές μου έλεγαν δε γίνεται να είσαι τόσο ομορφη και να μην κάνεις σχέση λόγω μαθημάτων! Γενικά έχω ένα χαμηλό προφίλ, δεν μου αρέσει ούτε να πουλάω μούρη, ούτε να κάνω την ωραία, είμαι πιο σοβαρή σαν χαρακτήρας. Δεν είμαι όμως καθόλου απρόσιτη και παραξενεύομαι που ενώ βγαίνω έξω και βλέπω αρκετούς να με κοιτούν, να μου χαμογελούν, λίγοι έρχονται να μου μιλήσουν. Δεν ξέρω πραγματικά τι γίνεται, ούτε τι να κάνω.