26.9.2016 | 10:15
Μεγαλωνω μα δεν ωριμαζω.
Ισα ισα, νιωθω ακομη πιο παιδι, νιωθω οτι εχω πιο μεγαλη αναγκη την αγκαλια σου, να καθισω μεσα της, να μου πεις οτι απο εδω και περα δε θα ξαναχωρισουμε και ολα θα πανε καλα. Οσο πιο πολυ σε θελω, τοσο πιο αδυναμη νιωθω μπροστα σου. Τη μια διαπερνα το κορμι μου ενα βιαιο παθος και την αλλη το αγκαλιαζει ενας τρυφερος ερωτας και δε θελω να θυσιασω τιποτα απο τα δυο, αγαπαω και τις δυο πλευρες του ερωτα μας και οποιες αλλες μπορουμε να ανακαλυψουμε μαζι. Ισως αν μπεις στη ζωη μου και νιωσω σιγουρια για μας, ισως τοτε αρχισω να ωριμαζω συναισθηματικα, παντα ομως θα εξαρτωμαι απο εσενα και την αγκαλια σου και δε θελω καν να το καταπολεμησω αυτο, γιατι αν δεν εισαι εσυ το στηριγμα μου, η αγαπη μου, ο ερωτας μου, ο θεος μου, θα πρεπει να μαθω να ζω σε μια θλιβερα μοναχικη ελευθερια που δε μου ταιριαζει. Θελω να σου ανηκω και να μου ανηκεις. Και δεν ντρεπομαι γι αυτο. Δε με ενδιαφερει αν θα με κρινουν ή θα με "πειραξουν" οπως λες. Η ζωη ειναι ενα πολυχρωμο τραγουδι, θελει αυθορμητισμο αλλα δεν πρεπει και να ευτελιζεται. Η αγαπη δεν πρεπει να διασυρεται. Και οποιος δεν τολμαει να την ονειρευτει, δε θα τη ζησει. Αν εχεις προβληματα, ασε με να σταθω διπλα σου, αν σου κραταω το χερι, μπορει να φανουν λιγο πιο μικρα, αν τα μοιραστουμε μαζι.