ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μελαγχολούσα σήμερα πάλι καθώς γυρνούσα με το λεωφορείο σπίτι. Είχα διάφορες σκέψεις και ήθελα με κάποιον να τις μοιραστώ, έστω ανώνυμα. Γιατί να μην έχω έναν άνθρωπο δικό μου να μπορώ να μιλήσω? Σκέφτομαι τους ανθρώπους της ζωής μου και κανένας δεν μου κάνει, κανείς δεν θα με καταλάβαινε. Γιατί να μην υπάρχει ένας άνθρωπος που να με καταλαβαίνει, έτσι, μαγικά , χωρίς καν να μιλάω. Μήπως έκανα λάθος επιλογές? Κάποιος να είναι εδώ και να το εννοεί, όχι να κάθεται για λίγο και μετά να γυρνάει πίσω στη ζωή του. Εδώ για μένα.Και μετά σκέφτομαι.. για μισό λεπτό. Και πριν πέντε χρόνια ακριβώς τα ίδια δεν σκεφτόμουν; Και πριν δυο, που ήμουν όντως πολύ μόνη δεν έλεγα ότι άμα καταφέρω πάλι να έχω ανθρώπους στη ζωή μου θα τους εκτιμώ ακόμα και αν δεν με καταλαβαίνουν απόλυτα, αρκεί να είναι πρόθυμοι να με ακούσουν και να είναι στη ζωή μου. Με όποιο τρόπο. Και τότε, τώρα που φαινομενικά τα έχω όλα αυτά, γιατί πάλι δεν μου φτάνουν, γιατί κάνω κύκλους; Και καταλήηγω πως είναι επειδή εγώ η ίδια δεν κατάφερα ακόμα να με κατλάβω και να με αποδεκτώ. Αντι να σκέφτομαι γιατί με παραμελούν οι άλλοι γιατί δεν σκέφτομαι πόσες φορές εγώ η ίδια με παραμελώ; Και είναι πολλές. Πως εγώ δεν έχω ακόμα καταφέρει να με καταλάβω. Και πως ποτέ και πουθενά δεν μπορείς να είσαι αυτυχής αν δεν είσαι μέσα σου.Και πως οι στιγμές που πραγματικά νοιώθεις καλά με τους άλλους και επικοινωνείς ουσιαστικά μαζί τους, είναι όταν έσυ πρώτα νοιώθεις καλά με σένα. Δεν τα φταίνε όλα οι άλλοι.Να εκτιμάτε τους γύρω σας παιδια, είναι εκει για κάποιο λόγο.Και πάνω απόλα να αγαπάτε τον εαυτό σας.