ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθούσα να κάνω τους ανθρώπους γύρω μου χαρούμενους, αλλά οχι μόνο αυτο αλλά πάντα είχα την τάση να χαλάω κατι οταν πηγαινει καλά, ή όταν αρχίζω να ανόιγω το μέλλον μου σε διαφορετικά μονοπάτια, τοτε ακριβώς θα τα παρατούσα και θα έλεγα πως δεν μπορώ.Μηπως απλα είμαι τόσο φοβιτσιάρα που δεν θα ακολουθήσω ούτε ένα απο τα όνειρα μου, που θα ασχοληθώ για την υπολοιπη ζωή μου με ένα επάγγελμα που θα μου φάει τα σωθικά καθώς απο την βαρεμάρα μου θα γινως ενα άτομο τελείως μονότονο και χωρίς ούτε το παραμικρό ενδιαφερον;Αλλα μηπως η καριέρα για μένα δεν είναι κατι σημαντικο και θα μπορέσω να είμαι ευτυχισμενη απλά και μόνο, απο την κοινώνικη μου ζωή και τα hobby μου, το να πηγαίνω για τρέξιμο και να ζωγραφίζω θα είναι αρκετό για να περνάω ωραία;Αλλα τι η ζωή μου θα είναι απλα αυτό; Δεν θα με θυμούνται για μια συνησφορά μου σε κάτι; στο οτιδήποτε;Η οικογένεια μου φρόντισε για τα πάντα,ΝΑΙ είμαι ενα πλουσιοκόριτσο, μεγάλωσα σε ενα μεγάλο σπίτι με την οικογένεια μου, πήγα στο καλύτερο σχολείο, και τώρα σπουδάζω στην Αμερική. Αυτο βλέπει καποιος που δεν με ξέρει..Αλλά δεν μπορω να παραπονεθώ.. ποια είμαι εγω και τι εχω περάσει για να νομίζω πως έχω αυτο το δικαιωμα..Τόσα παιδιά μεγαλώνουν χώρις οικογένεια, χωρίς σπιτι, χωρίς καθαρο νέρο να πιουν, τοσα παιδιά περνάν ενα βασανιστήριο με την ενδοοικογενειακή βία, υπάρχουν παιδιά που στα 16 τους χρόνια φροντιζουν ωστε η οικογένεια τους που μένει σε ενα σπιτι 4x4 έχει φαί, παιδεία ή εστω τη ζωή τους όταν στην δική τους χώρα απ'την οποία επρεπε να τρέξουν για να σωθούν απο τον πόλεμο. Κοιτάω γυρω μου, ο κόσμος είναι ένα χάος,πριν απο λιγο καιρο και ο δικος μου ήταν ένα.Οχι με τον ίδιο τρόποκαι γι'αυτο ειμαι με τον υπολογιστη μου σπιτι μου και μπορώ και γράφω ο,τι γραφω.Αυτα τα οποία με έκαναν τόσο ξαφνικά να χάσω τον δρόμο μου, και να αλλάξω ως ανθρωπος είναι τα πιό καθημερινά προβλήματα, προβλήματα που μπορουν να συμβούν σε καθε έναν απο εμας τους τυχερούς που περναμε τον ελευθερο μας χρονο στο LiFO.Τα χριστουγεννα του 2013 τα ξαδερφια μου και ο αδερφος μου είχαν ένα ατύχημα, απο το οποίο ο αδερφός μου με τον αγγελο φύλακα του γυρισε σπιτι με το ψυχικό τραυμα, μια-δυο γραντζουνιες και μια διασείση, ένω ο ένας μου ξαδερφος μόλις φετος κατάφερε να ξανατρέξει έστω και για 5 λεπτά, ένω ο άλλος καλά καλά προσπαθει να περπατήσει σωστά, αλλά τι λέω, ένας φίλος μου έχασε την αδερφη του έτσι, και νταξει μπορει ο αδερφός μου να είναι σαν ένας αγνωστος για μένα, μπορεί να μην ξέρω τι κάνει, πώς περνάει, ποιοι είναι οι φίλοι του ή τα προγραμματα του, μπορεί καθε φορα που τον σκεφτομαι να θυμαμαι το ποσο ξυλο είχα φάει, πόσες μπουνιές και πόσες φόρες ξυπνησα προσπαθώντας να αναπνεύσω επείδη ονειρέυτικα ξανά τον αδερφό μου να με πνίγει, μπορεί η τελευτέα φορά που μιλήσαμε σε μορφή συζητησης με προτάσεις άνω του μαξιμουμ ορίου της μιας λεξης, αλλά για εναν λογο που δικαιολογείται μονο απο την ανεξήγητη αδερφική αγάπη. Παρ'όλα αυτά οταν η μαμά μου με ενημέρωσε τηλεφωνικώ ο,τι παραλίγο να χασω τον αδερφο μου, η καρδια μου απλα σταματησε, και σταματησε τόσο πολυ που μου πήρε περίπου 1 ώρα να καταλάβω και να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς εγινε. Μετά απο αυτο όμως για εναν απίστευτα αγωνιώδη χρόνο, η ζωη μου απο όλο χαμόγελα, έρωτες, ξεγνοιαστες συζητήσεις με ατελείωτες τρέλες εγινε μια ζωή τόσο στενάχωρη που οταν κοιτάω πίσω αναρωτιέμαι πως η οικογενεια μου ακόμα δεν ξέρει τι περνάει απο το μυαλό μου οταν τα αστερια βασιλεύουν στον ουρανο. Όσο ήμουν μόνη, μπορεί να εκλαιγα, μπορεί να πάθαινα κρίση πανικού ή μπορεί να ασχολιόμουν με τα μαθήματα μου, όταν πάλι ήμουν με κόσμο ζωγράφιζα στα χείλη μου ένα ψευτικο χαμόγελο και προσπαθούσα να είμαι ο παλιος μου εαυτός. Τοσό πολυ που οταν μια μέρα με είδε μια φίλη μου κατα την διαρκεια μιας κρίσης πανικού, η αντιδρασή της ήταν να μου πεί οτι "δεν θα το είχα φανταστεί ποτέ μου" το πόσο στεναχωρημένη ήμουν. Μετά απο ένα καλοκαίρι βλέποντας επιτέλους τα ξαδερφια μου, σαν θρυψαλα, που όταν θέλησα και αγγάλιασα νομισα οτι αν ανοιξω τα χερια μου θα πεσει κάτω σαν ένας σκελετός. Μέσα αυγούστου γύρισα Αθήνα, άδεια πόλη, άλλα έπρεπε να πάω να δώ τον παππού μου, ο καρκίνος την δεύτερη φορά δεν αστειευεται, πήγα να τον αποχαιρετίσω στην ουσία, να τον δώ μια τελευταία φόρα, να έχω μια αναμνησή του πριν φύγω πάλι για την Αμερική. Δέκα μέρες αφου γύρισα με πήρε τηλεφωνο η μαμα μου. Δεν μπορούσα όμως να κλάψω, ήθελα αλλα ήμουν έξω, με κόσμο και είχα δουλείες να κάνω, οπότε έβαλα το γυαλι μου και συνέχισα την μέρα μου, αλλά οταν επιτέλους γύρισα σπίτι δεν μπορούσα να κλάψω, είχα κάνει αυτο που κάνω καλύτερα, είχα θάψει τα συναισθήματα μου όλα κάπου στην αποθήκη του μυαλού μου. Η γιαγια μου δέ έμαθα είχε παρκινσονς, η αλλη μου γιαγιά με φόναξε Μαρια, δεν με λένε Μαρια. Ουτέ την ύπαρξη μου δεν θυμόταν, αλλά αυτο είναι μέρος της ζωής, υποθέτω είναι κιολας μια προετοιμασία για να είσαι ετοιμος για τον θάνατο. Αλλά έχασα τον δρόμο μου, τι ήθελα να πώ;Σωστα!Μετα απο εναν-μισι χρόνο που όσο να 'ναι έμαθα πώς είμαι μια καινούργια οντότητα, που στον ελευθερο μου χρόνο γράφω στο blog μου, ή ανεβάζω φωτογραφίες, ή ζωγραφίζω ή φτιαχνω collage και βέβαια τρέχω, ακόμα το ερώτημα μου είναι ένα.Θα επιλέξω τον ευκολο δρομο, που με ασφάλεια θα έχω μια ζωή που θα είναι σίγουρη και ευπορηήΘα κυνηγησω κάτι που δεν ξέρω ακριβώς τι είναι, αλλα είναι το πάθος μου στη ζωή και που θα με κάνει να νιώθω επιτέλους ικανοποιηση απο τις επιλογές μου αλλα μπορει να είναι και μια αποτυχια;;;;;;;;;;Καληνυχταhttp://cravingsnep.tumblr.com -Check it out!!