ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζούσα μια φαινομενικά καλή ζωή. Είχα τη δουλειά μου, φίλους, γονείς, ήμασταν όλοι υγιείς, είχα χρήματα και ανέσεις και μια μακροχρόνια σχέση που είχε αρχίσει να χωλαίνει.Ένα βράδυ που ήμουν μόνη στο σπίτι μου, την ώρα που έκανα μπάνιο, χωρίς προφανή λόγο μ' έπιασαν τα κλάματα. Το νερό έτρεχε κι εγω κατέρρευσα. Γονάτισα στη μπανιέρα και έκλαιγα. Το νερό πάγωσε κι εγώ ακόμα εκεί. Όταν κατάφερα να σηκωθώ, πήγα στο κρεβάτι μου, ξάπλωσα γυμνή, παγωμένη, με βρεγμένα μαλλιά και σκεπάστηκα. Δεν ξέρω τι συνέβη και πόσες ώρες πέρασαν θυμάμαι μονο να κλαίω. Δεν πηγα για δουλειά. Είπα ότι είμαι άρρωστη. Το ίδιο είπα και σε όσους μ' έπαιρναν τηλέφωνο. Μόνο έκλαιγα και κάπνιζα. Δεν έτρωγα, δεν άνοιγα να μπει φως. Δεν άνοιγα τηλεόραση, ραδιόφωνο ή ίντερνετ. Έτσι πέρασαν δυο εβδομάδες. 15 μέρες βγήκα 2-3 φορές μονο για να πάρω τσιγάρα. Έβαζα γυαλιά ηλίου και τα μάτια μου έτρεχαν. Μια μέρα ή νύχτα...ποιος ξέρει, άρχισα να σκέφτομαι οτι ο θάνατος θα ήταν η μόνη λύτρωση μου και άρχισα να σχεδιάζω πως θα πεθάνω. Σε μια αναλαμπή τρόμαξα. Σκέφτηκα οτι δεν είναι δυνατόν να κάνω τέτοιες σκέψεις. Οτι δε μου ταιριάζει αυτό το τέλος.Αυτή η στιγμιαία αναλαμπή ήταν η αρχή της νέας μου ζωής. Πήρα τηλέφωνο μια γνωστή μου η οποία είναι ψυχολόγος και της είπα ότι θέλω να μιλήσουμε. Έβαλα μια παλιοφόρμα, τα μαύρα γυαλιά, μπήκα σ' ενα ταξί κλαίγοντας και πηγα στο γραφείο της. Μου είπε οτι έχω κατάθλιψη και θα κανονίσει να με δει άμεσα ψυχίατρος. Της ειπα μόνο "Βοήθησε με. Δε θέλω να πεθάνω." Μου ζήτησε να μη γυρίσω σπίτι μόνη. Να πάω κάπου που με αγαπάνε. Γύρισα σπίτι.Την άλλη μέρα πηγα στον ψυχίατρο. Του ζήτησα απλώς να με βοηθήσει. Του είπα οτι θέλω πίσω τον εαυτό μου και τη ζωή μου. Μου είπε το ίδιο. Να μη μένω μόνη γιατί είναι επικίνδυνο. Του ειπα πως είμαι ολομόναχη, οτι δεν έχω κανέναν. Δε με πίστεψε και επέμενε. Του εξήγησα οτι δεν αντέχω να με δει κανένας έτσι και δε θέλω να στεναχωρήσω αυτούς που αγαπάω. "Έχεις ανάγκη απο βοήθεια. Όπως τη ζήτησες απο μένα, έτσι θα ζητήσεις και από όσους χρειαστεί." Γύρισα σπιτι με τα φάρμακα που μου έδωσε και πηρα τη μάνα μου τηλέφωνο. Δε μπορούσα να μιλήσω. Μονο έκλαιγα. Έκλεισα το τηλέφωνο και της έστειλα μήνυμα. Ήρθε σε λίγες ώρες. Όταν με είδε τρόμαξε η καημένη. Είχα χάσει 8-9 κιλα και η εικόνα μου δεν ηταν καλή. Μου ξεβρωμισε το σπίτι, προσπαθούσε να με κάνει να φάω, μου χάιδευε τα μαλλιά όταν έκλαιγα και με "έβγαζε" για περίπατο. Έμεινε περίπου 15 μέρες.Ο καιρός περνούσε και κάθε μέρα ήμουν όλο και καλύτερα. Από λίγο κάθε μέρα. Ο γιατρός ήταν πολυ ικανοποιημένος από την πορεία μου. Μου πρότεινε να γυρίσω στη δουλειά (μου είχε γράψει αναρρωτική). Του ειπα οτι ντρέπομαι τώρα που ξέρουν όλοι οτι είμαι ψυχασθενής. "Θα σου κάνει καλό. Κλείσε τα αυτιά σου και προχώρα." Μου εξήγησε πως πρέπει να κοιτάζω τι είναι καλό για μένα και όχι τι θα που οι άλλοι. Τη δεδομένη περίοδο το να εχω πρόγραμμα, θα με βοηθήσει να βάλω τάξη σιγά σιγά στο χάος. Έτσι και έγινε.Στους 6 μήνες, ένα πρωινό, βγήκα από το σπίτι να πάω στη δουλειά και με χτύπησε ο ήλιος. Ένιωσα τη ζεστασιά και μάλλον χαμογέλασα. Πρώτη φορά ένιωσα να με ευχαριστεί κάτι. Ένιωσα οτι βγαίνω απ' τη μαυρίλα. Ένιωσα ευγνώμων που ζω και μπορώ να δω τον ήλιο χωρίς γυαλιά. Ήταν η πρώτη ευχάριστη στιγμή μου. Δοκίμασα να βάλω μουσική στη διαδρομή αλλά δεν άντεξα. Ένα βήμα τη φορά... Κάθε μέρα ένα βήμα. Στον ενα χρόνο έκοψα τα φάρμακα.Έχουν περάσει 4 χρόνια από τότε. Η ζωή μου σήμερα φαινομενικά είναι χειρότερη από τότε αλλά εγώ νιώθω καλύτερα από ποτε με τον εαυτό μου. Έμαθα να με ακούω και να με φροντίζω. Να αντιμετωπίζω την αλήθεια όσο σκληρή κι αν είναι και όχι να την κρύβω κατω απ'το χαλάκι. Ίσως και να με αγαπάω τελικά. Όταν παω λίγο να πέσω θυμάμαι εκείνη τη στιγμή που με χτύπησε ο ήλιος και ασυναίσθητα χαμογελάω :)