ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αρχικά συγνώμη για το σεντόνι αλλά κάπου θέλω να τα πω και θέλω και καμιά συμβουλή (κυρίως από άντρες, χωρίς να υποτιμώ την γνώμη των αγαπητών γυναικών της lifo, αλλά θα καταλάβετε παρακάτω γιατί :)).Ποτέ δεν ήμουν της άποψης ότι "πρέπει" να κρίνουμε τον άλλον από το επάγγελμα του και μέχρι τώρα ποτέ δεν το έπραξα ούτε στις φιλίες, ούτε στις σχέσεις μου. Όπως και τις σπουδές και το κοινωνικό και οικονομικό στάτους ποτέ δεν το λάμβανα υπόψη μου. Πάντα προσπαθώ να κρίνω τους άλλους με βάση τι έχουν να πουν ως προσωπικότητες, ως άνθρωποι, τι ευγένεια ψυχής έχουν, αν έχουν τα μυαλά στο κεφάλι τους κτλ. Αυτός είναι και ένας λόγος που με εκτιμά ο περισσότερος κόσμος, γιατί κάνω παρέα με αυτούς που έχουν να μου πουν πράγματα ως άνθρωποι και όχι με αυτούς που ίσως να είχα λόγους να κερδίσω πράγματα πρακτικά.Και φτάνεις σε μια στιγμή που "νέα" γνωρίζει "νέο" και την πιάνουν όλες οι ανασφάλειες μαζεμένες πριν καν ξεκινήσει κάτι ουσιαστικό (γενικά δεν είμαι ανασφαλές άτομο).Γιατί θα μου πείτε; Λόγω της στιγμής που γνωριζόμαστε. Εγώ σε γενικότερα δύσκολη φάση, αυτός όχι. Αυτός γιατρός, με δουλειά, ροή ζωής καλή, σταθερή κτλ, λίγο πιο μεγάλος από εμένα. Εγώ ναι μεν έχω τελειώσει σχολή αντίστοιχου βεληνεκούς, εργαζόμουν μέχρι πριν ένα χρόνο, τώρα άνεργη και πάντα στον αγώνα και στην βιοπάλη. Δηλαδή και τότε που είχα δουλειά ένα τυπικό μισθό έπαιρνα λόγω της γενικότερης κατάστασης που επικρατεί. Σημείωση, ότι σπουδές, μεταπτυχιακά, και τα συναφή, τα έχω κάνει μόνη μου στην ουσία λόγω ότι είμαι από φτωχή οικογένεια (πέρα από στέγη και φαγητό που παρείχαν οι γονείς, τα υπόλοιπα ακόμη και το χαρτζιλίκι μου και τα έξοδα μου και τα δίδακτρά μου κτλ όλα μόνη μου τα κάλυπτα και καλύπτω). Τώρα είμαι σε μία φάση που έχω κάνει μία εντός επαγγέλματος στροφή μπας και βγάζω τα προς το ζειν και αυτά με το ζόρι, οπότε είμαι και σε μία φάση πολύ ρευστή και ασταθής (πχ περιμένω μία απάντηση για δουλειά σε επαρχία και αν καθίσει θα φύγω, δηλαδή καταλαβαίνετε ότι με καθορίζει το θέμα του να έχω δουλειά και να είμαι ανεξάρτητη). Πως μπορώ λοιπόν να τακιμιάσω - να δέσω- εγώ με αυτόν τον άνθρωπο; Όση καλή διάθεση και να υπάρχει όταν αυτός αύριο θα μου πει να πάμε στο χ μαγαζί για φαγητό τι να κάνω; να ξοδέψω τα χρήματα που θα πέρναγα ένα μήνα ή να του πώ ξέρεις πάμε κάπου αλλού, σε κάποια πιο φτηνή έξοδο γιατί εγώ άνεργη μάνα μου δεν βγαίνω; Και πόσο να αντέξει την "μιζέρια" αυτή ο άνθρωπος; Και πόσο να αντέξει ότι εγώ όπου γης και πατρίς αρκεί να στηρίζομαι σε εμένα; (το να τα καλύπτει αυτός όλα το θεωρώ αδιανόητο γιατί μέχρι τώρα έτσι έχω μάθει στην ζωή μου να κάνω μόνο ότι μπορώ να με υποστηρίζω και να μην βασίζομαι σε άλλους).Και αν πάμε και στον κοινωνικό κύκλο και εκεί θα έχουμε διαφορές, και άντε να εξηγείς στον άλλον ότι ο κύκλος σου έχει συρρικνωθεί λόγω ανέχειας και λόγω κάποιων οικογενειακών προβλημάτων.Και άντε να εξηγείς στον άλλον που μένει μόνος του και ανεξάρτητος ότι εσύ μένεις στο δωμάτιο σου στο πατρικό ακόμη.Και πόσα άλλα...Λόγω προσωπικότητας, σπουδών, μυαλού (και σε εμφάνιση μια χαρά είμαι) δεν με αγχώνει αν μπορώ να σταθώ κάπου γιατί ξέρω ότι μπορώ, με αγχώνει μπας και με θεωρήσει λίγη (εντάξει τότε δεν θα μου κάνει και εμένα) ή μπας και τον πρήξω με τις ανασφάλειες μου (που και να μην τις εξωτερικεύσεις θα κάνουν την εμφάνιση τους) ή μπας και στην προσπάθεια μου να μην θεωρήσει στο ελάχιστο κάτι αρνητικό για εμένα να υπερπροβάλλω την ανεξαρτησία μου και το αδάμαστο του χαρακτήρα μου κτλ και εκεί πάλι μείον χτυπά ως γυναίκα.Εντάξει θα το προσπαθήσω δε θα πω ότι δεν το ξεκινώ καν, δε θα παραδώσω τα όπλα αμαχητί αλλά ξέρω και τις δυνατότητες μου, οι οποίες έχω συνείδηση ότι είναι περιορισμένες στην παρούσα φάση (ίσως καταβάθος να με εκνευρίζει το γεγονός ότι έχω έναν ενδόμυχο φόβο ότι ποτέ δεν ήθελα να είμαι η κυρία του κυρίου ή να νιώσω έτσι και στο φόβο αυτό τα διαλύω όλα συνήθως)Αφού ξεπεράσουμε αυτά υπάρχουν και άλλες ανασφάλειες να αντιμετωπίσουμε μετά, είναι ναι μεν γιατρός αλλά τι γιατρός; γυναικολόγος. Εντάξει αυτό θεωρώ ότι θα μπορέσω να το διαχειριστώ. Ότι επάγγελμα και να κάνει κάποιος άμα είναι μαλάκας είναι. Δεν με ενοχλεί ότι θα έχει τόση συνεχή επαφή (και στενή κιόλας!:D) με πληθώρα γυναικών γιατί σε άσχημη φάση τους τις βλέπει συνήθως και γενικά αν κάποιος θέλει να στην κάνει θα στην κάνει ούτως ή άλλως και το ανάποδο. Εξάλλου δεν με "συμφέρει" να πω το αντίθετο γιατί και στο δικό μου επάγγελμα σπάνια συνεργάζομαι με γυναίκες, μόνο με άντρες, και ξέρω πως λειτουργώ εγώ οπότε δεν θεωρώ αδιανόητο ότι το ίδιο μπορεί να κάνει και ο άλλος. Και εκεί σε πιάνουν σκέψεις; γυναικολόγος; χμ...και αν έχει πάθει overdose με τόσα που έχει δει και δεν του κάνει τόσο κλικ το δικό μου μετά; (χαχα) Ή βλέποντας όλη μέρα τα ίδια και τα ίδια θα θέλει μετά με όρεξη να βγάζουμε τα μάτια μας ή θα τρώω άκυρο. (Όλα αυτά φυσικά ξέρω ότι αν δεν τα δοκιμάσω στην πράξη δεν μπορώ να ξέρω, αλλά είπα να σας πω ανοικτά όλες τις κρυφές σκέψεις μου).Και καταλήγω λοιπόν φίλοι μου, αφού σας έπρηξα..., τι με συμβουλεύετε να κάνω, πότε και πως να του εξηγήσω την κατάστασή μου πλήρως. Με ποιον τρόπο; πως μπορεί να το πάρει; Δεν πάει με το καλημέρα σας και στα πρώτα ραντεβού να του πω χαρτί και καλαμάρι τη ζωή μου, αλλά δεν θέλω να προχωρά ειδύλλιο, να μην λέω τίποτα, να ζορίζομαι να βγαίνω, να πιέζομαι, να μετράω τι πρέπει να περικόψω για να μπορώ να ανταποκριθώ στα έξοδα μιας σχέσης (που κυρίως δεν θα είναι στα κυβικά μου). Όλα αυτά θέλω να μπορέσω να του τα εξηγήσω χωρίς να δημιουργήσω αρνητισμό, χωρίς να αισθανθεί κανείς άσχημα. Δεν θέλω να τον αφήνω και να δημιουργούνται λάθος εντυπώσεις, θέλω να είμαι ξεκάθαρη απέναντι του. Κυρίως οι άντρες κατά πόσο θα θέλατε να γνωρίζετε τα προβλήματα αυτής που βγαίνετε και κατά πόσο είστε διαθέσιμοι να τα διαχειριστείτε; θα ήταν εμπόδιο για εσάς μια κατάσταση σαν την άνω;